Δείξτε την αγάπη σας σε όσους ακούν διαφορετική μουσική από εσάς & ψάξτε το γιατί

Δείξτε την αγάπη σας σε όσους ακούν διαφορετική μουσική από εσάς & ψάξτε το γιατί

Από μικρά παιδιά μαζί με τον Γιάννη αναζητούσαμε πηγές για να ακούσουμε αυτά που συνέβαιναν σε όλο τον κόσμο στην μουσική.

Μόλις βλέπαμε κάποιο νέο όνομα που ξεχώριζε ανοίγαμε τα αυτιά μας στον Αμερικάνικο του Ελληνικού και τις νύχτες στο Radio Luxebourg για να ακούσουμε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ακούγαμε στα ραδιόφωνα, στα μεσαία, τα βράδια Τετάρτης τους αγώνες του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ιταλικές ομάδες που συμπαθούσαμε.

Πηγαίναμε τουλάχιστον 3-4 φορές την εβδομάδα σινεμά για να δούμε, όχι μόνο Αμερικάνικο, αλλά παράλληλα και Ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ταινίες από χώρες της ανατολικής Ευρώπης.

Είμαστε σε ηλικία 14 ετών συνδρομητές στο Billboard βάζοντας από 175 δραχμές ο καθένας για 6 μήνες ή 1 χρόνο, δεν θυμάμαι ακριβώς.

Αγοράζαμε από το σύνταγμα Αγγλικές εφημερίδες κάποια συγκεκριμένη ημέρα που έβαζαν το Αγγλικό τσαρτ για να διαβάσουμε σωστά τα ονόματα που ακούγαμε στο ραδιόφωνο και σε καθημερινή βάση ακούγαμε καινούργια πράγματα.

Όταν στις αρχές της δεκαετίας του '60 ο Γιάννης αγόρασε ένα μαγνητόφωνο Grundig και μέρα νύχτα έγραφε από τον Αμερικάνικο εκατοντάδες τραγούδια ζούσαμε πραγματικά στον παράδεισο.

Μιλάμε για εποχές που όποιος μάζευε στα κάλαντα 30 δραχμές, δηλαδή σημερινά 8 λεπτά του Ευρώ, ήταν πρωταθλητής.

Φτάσαμε τώρα σε μία εποχή που όποιος θέλει ακούει τα πάντα, ακόμα και δωρεάν, βλέπει τους αγώνες της αγαπημένης ομάδας του στην τηλεόραση από το πιο απομακρυσμένο σημείο του πλανήτη σε ζωντανή μετάδοση, ακούει όποιο ραδιόφωνο θέλει, από Αμερική, Αγγλία, Γουατεμάλα.

Βλέπει ταυτόχρονα με όλο τον πλανήτη όποια τηλεοπτική σειρά θέλει, ταινίες σε ταυτόχρονη προβολή, ακούει άλμπουμ και τραγούδια μερικά λεπτά με την πρώτη τους μετάδοση στα ραδιόφωνα του Λονδίνου, Λος Άντζελες και Νέας Υόρκης.

Αυτή η τεράστια προσφορά σε οπτικό και ακουστικό υλικό δυστυχώς στην χώρα μας έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που συμβαίνουν στις πολιτισμένες χώρες.

Αντί να ακούν περισσότερη μουσική αυτοί που έχουν αναλάβει συνήθως οικειοθελώς να ενημερώνουν τον κόσμο για τις μουσικές εξελίξεις, απροκάλυπτα αγνοούν τους καλλιτέχνες που γνωρίζουν επιτυχία, λες και η επιτυχία είναι αρρώστια και όχι συχνά επακόλουθο ταλέντου και σκληρής δουλειάς και προωθούν ότι πιο άγνωστο υπάρχει για να δείξουν ότι ξεχωρίζουν.

Στην χρονιά που τελειώνει ξέγραψαν τους U2, αφού ήδη είχαν ξεγράψει τους Coldplay, τους Foo Fighters, την Taylor Swift και αρκετούς ακόμα.

Συνεχίζουν όμως να θαυμάζουν την ψυχεδελική μπάντα (?) από το Τέξας που δεν κατάφερε αν και έχει 40 χρόνια καριέρας πίσω της να γίνει γνωστή στο ευρύ κοινό, γιατί ως γνωστόν η κοινωνία είναι άδικη.

Διαβάζοντας λίστες με τα καλύτερα άλμπουμ που δημοσιεύουν Ελληνικά sites και περιοδικά, παρατηρούμε παντελή απουσία των Foo Fighters, της Taylor Swift που δεν απουσιάζει από καμία λίστα του εξωτερικού, εναλλακτική ή μη, γεγονός που παραξενεύει κάποιους που επιμένουν ότι το λιμάνι φεύγει και όχι το πλοίο.

Έχουν χάσει πολλά τρένα εδώ και χρόνια και αν έχουν αμφιβολία κι εμείς είμαστε στην λάθος πλευρά, ας συγκρίνουν τις δικές μας λίστες στο παρελθόν με τις αντίστοιχες δικές τους.

Δυστυχώς παρά το γεγονός του ότι είναι φανατικοί αναγνώστες μας και ακροατές του Γιάννη στο Βήμα fm και τους ευχαριστούμε γι' αυτό, ο εγωισμός δεν τους αφήνει να παραδεχτούν το αυτονόητο.

Δεν είναι κακό να παρακολουθεί κανείς τις μουσικές εξελίξεις, αντίθετα αν δεν το κάνει, θα είναι μόνιμα πίσω σε ενημέρωση, η μουσική είναι μία.

Κώστας Ζουγρής