Ελλάδα: Ένα μαραμένο λουλούδι...

Ελλάδα: Ένα μαραμένο λουλούδι...

Δεν χρειάζεται να έχει τελειώσει κανείς το πανεπιστήμιο του Harvard όπως ο πρώην πρωθυπουργός, που το ανέφερε μετά από επίσκεψή του στην Αμερική, για να ξέρεις ότι οτιδήποτε αναπτύσσεται θέλει τροφοδοσία για να συντηρηθεί και όχι διακοπή αυτών που το συντηρούν και το βοηθούν να αναπτυχθεί.

Όπως τα λουλούδια που μένουν χωρίς νερό, σύντομα ξεραίνονται, έτσι και η Ελληνική οικονομία με τις συνεχείς οικονομικές αφαιμάξεις των κατοίκων της, δεν έχει καμία απολύτως προοπτική ανάκαμψης και θα πηγαίνει όλο και χειρότερα.

Οι εκκλήσεις των κυβερνώντων για επενδύσεις στη χώρα μας απλά γίνονται μόνο και μόνο για εσωτερική κατανάλωση αφού δεν υπάρχει περίπτωση να έρθει να επενδύσει κάποιος σε μια χώρα που είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χάσει τα χρήματά του.

Γιατί είναι σίγουρο; γιατί κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα λειτουργεί σαν μία περιοχή που ελέγχεται από συγκεκριμένους επιχειρηματικούς κύκλους, εγχώριους και διεθνείς και δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εκμετάλλευση σε συγκεκριμένους τομείς.

Αυτοί που ήδη λειτουργούν στη χώρα, έχουν μάθει πώς λειτουργεί το σύστημα, έχουν κερδίσει την εύνοια αυτών που τους ελέγχουν και ξέρουν να ξεφεύγουν από την υπερβολική φορολογία που εκτός από τους συνεχώς ανερχόμενους συντελεστές, έχει και τις έκτακτες εισφορές, τις οποίες αποφεύγουν με τον πιο απλό τρόπο, μειώνοντας τεχνικώς τα κέρδη τους.

Κατά γενική ομολογία η Ελλάδα έχει από τις πιο ακριβές παροχές υπηρεσιών σε κάθε τομέα, τα πιο ακριβά προϊόντα σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.

Πολύ απλά η χώρα μας είναι ο παράδεισος όποιου θέλει να πουλήσει φύκια για μεταξωτές κορδέλες και μάλλον μάταια οι τροϊκανοί περιμένουν να έρθουμε στα ίσα μας.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι αυτό που τους ενδιαφέρει κυρίως, είναι η εξασφάλιση της καταβολής της δόσης για τα χρωστούμενα και αυτό το έχουν εξασφαλίσει, ανεξάρτητα του πόσο και για πόσα χρόνια θα επιδεινώνει την κατάσταση ενός λαού που πάντα ήταν εύκολο θύμα των σειρήνων που έδιναν υποσχέσεις, μόνο στους μύθους μπορούσαμε να ξεφύγουμε.

Ένα παιδί δεν μεγαλώνει χωρίς τροφή, μία αγορά δεν συντηρείται από ανέργους που έχουν αγγίξει αριθμό που ούτε στην εποχή της μεγάλης ύφεσης στην δεκαετία του '30 δεν είχε δει η ανθρωπότητα, μια επιχείρηση με συνεχόμενη τάση μείωσης των προϊόντων της, συνέχεια θα μειώνει την παραγωγή και το προσωπικό της μέχρι να κλείσει.

Με όποιον και να μιλήσεις, απορεί για το πώς αυτός ο παραδεισένιος τόπος που ζούμε, κοντεύει να γίνει η κόλαση που θα κάψει όλους τους πολίτες της.

Όλες οι κυβερνήσεις μας επιμένουν να μιλάνε για ανάπτυξη, η νυν κυβέρνηση και πρώην αντιπολίτευση μας έλεγε ότι θα αναθεωρήσει όποιες τυχόν επενδύσεις γίνουν στη χώρα και δεν της αρέσουν, ακόμα δεν έχει ξεκαθαρίσει την θέση της και όλοι αποποιούνται των ευθυνών τους για ότι μας έχει συμβεί περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία για να πουν είδατε, τα λέγαμε εμείς.

Βέβαια οι πάμπτωχοι συνήθως ηγετικοί συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα, έχουν αναθεωρήσει την στάση τους, αλλά οι ευθύνες δεν ανήκουν μόνο στην κάθε κυβέρνηση που χωρίς αιδώ μοίραζε τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις σε μισθούς, επιδόματα, εφάπαξ, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στους υπαλλήλους της αδιαφορώντας για τις μελλοντικές επιπτώσεις που θα είχε στους υπόλοιπους.

Κοινό παράπονο του κόσμου είναι ότι αυτοί που μας κυβερνούν, δεν έχουν επαγγελματικές εμπειρίες.

Άκουσα χθες το βράδυ για μερικές ώρες το ελληνικό ραδιόφωνο, πραγματικά θλιβερό, παίζουν ότι πιο μπαγιάτικο υπάρχει στον υπολογιστή τους, καμία σχέση με το παρόν.

Δυστυχώς ουσιαστικά αυτή η κατάσταση κρατάει χρόνια, γι' αυτό και η πτώση είναι συνεχής, το ίδιο συμβαίνει και στα καθημερινά έντυπα που αρνούνται να συγχρονιστούν με την τεχνολογία και στην έντυπη έκδοσή τους ειδικά το Σ/Κ που είναι και θεωρητικά η πιο δυνατή, βάζουν αδιάφορη από πλευράς επικαιρότητας ύλη.

Κώστας Ζουγρής