Από τον Κώστα Ζουγρή
Κάθε φορά που δημοσιεύουμε έκκληση για βοήθεια στην σελίδα μας, θα βρεθεί ένας που θα με επικρίνει και δυστυχώς θα προσπαθήσει να δηλητηριάσει τις σχέσεις μας, όχι μόνο με τους υπόλοιπους φίλους μας, αλλά και τους οικείους μου.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι ποτέ, αυτός που διαμαρτύρεται δεν έχει βοηθήσει ούτε με 1 λεπτό του Ευρώ
Απλά, όπως έγραψε σήμερα αυτός που 'θύμωσε' με την αναίδεια μας να ζητάμε βοήθεια, είναι κάτι που παρέχουμε στο διαδίκτυο το οποίο κατά την γνώμη του είναι υποχρεωτικά δωρεάν.
Δεν ξέρω ποια είναι η άποψη του καθενός, αλλά κανείς από εμάς δεν είναι ο Μίστερ διαδίκτυο και όλοι μας βάζουμε πολύ κόπο και βασικά χρόνο για να δείτε αυτό που βλέπετε.
Σε καμιά περίπτωση το διαδίκτυο δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις σκέψεις μας, το συναίσθημα μας και την αγάπη γι' αυτό που κάνουμε.
Το διαδίκτυο δεν έχει συναισθήματα, είναι μία εφεύρεση που βοήθησε σημαντικά τον άνθρωπο, αλλά κατά την γνώμη μου, τον αιχμαλώτισε για πάντα προς όφελος των εταιρειών που βγάζουν δισεκατομμύρια από αυτό.
Εμείς ζητάμε, από όποιον θέλει να στερηθεί, μια φορά τον χρόνο την αξία ενός καφέ, ενός αναψυκτικού και σε μερικές περιπτώσεις την αξία ενός μπουκαλιού νερού σε Ελληνικό νησί.
Όλα αυτά μάλιστα προαιρετικά για όποιον έχει την διάθεση και την δυνατότητα.
Όλο και πιο πολλές σελίδες καταφεύγουν στην ίδια λύση, αφού η διαφήμιση συνήθως πηγαίνει εκεί που ο θεατής-αναγνώστης-ακροατής θα πέσει αναγκαστικά σε μία από τις πολλές παγίδες που του έχουν στήσει με την καλή έννοια της ενημέρωσης, αφού ελέγχουν τα πάντα.
Εμείς δεν ελέγχουμε ούτε τον εαυτό μας, ο Πετρίδης μου λέει, ελπίζω να ξέρουν ότι δεν είμαι εγώ αυτός που ζητάει βοήθεια, αφού ξέρω ότι κανείς δεν ανταποκρίνεται σε ανάλογες εκκλήσεις, ενώ αρκετά από τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, με κάθε αρνητική παρέμβαση κάποιου μου λένε 'μας εκθέτεις'.
Είναι δίκαιο στα πλαίσια της δημοκρατικότητας να μας αποκαλεί ζητιάνους ο καθένας, χωρίς να έχει δώσει ποτέ βοήθεια;
Μήπως θα πρέπει να βγάλω άδεια επαιτείας; ναι υπάρχει και αυτό και είναι νόμιμο λέει στην σύγχρονη παράξενη Ελλάδα.
Ευχαριστούμε, αυτούς τους λίγους που μας βοηθάνε, πάνω απ'όλα εμένα προσωπικά με κάνουν να πιστεύω ότι 'κάποιος σ'αγαπάει', όπως λέει και ο Δάντης.
