Εν έτη 2018 μια μαθηματική σχέση παραμένει «δαιμονοποιημένη» μεταξύ των φίλων της μουσικής

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Εν έτη 2018 μια μαθηματική σχέση παραμένει δαιμονοποιημένη μεταξύ των φίλων της μουσικής. «Η μία φυσική πώληση δίσκου αντιστοιχεί σε 10 ψηφιακά download ή σε 1500 streaming». Είναι μια εξίσωση που κατά πολλούς σκοτώνει τη μουσική, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω. Από το Δεκέμβριο του 2014 ξεκίνησε να εφαρμόζεται στις ΗΠΑ και κάτι ανάλογο έγινε στην άλλη μεγάλη αγορά αυτή της Αγγλίας το 2015.

Όσο ν’ αφορά τα σινγκλ, το ίδιο το Billboard το 2013 είχε παρουσιάσει μια γενικευμένη φόρμουλα για τη δημοφιλή λίστα του Hot 100, πωλήσεις, 35-45%, airplay, 30-40% και streaming, 27% με τη σημείωση ότι αυτό δεν παραμένει το ίδιο πάντα. Προσθέστε ότι συνυπολογίζονται και τα views του youtube. Μια κατάσταση…χαμός!

Κάποτε υπήρχε η κυριαρχία των airplays των ραδιοφώνων, σήμερα ο τρόπος του πως ακούει ο μέσος ακροατής έχει αλλάξει. Στη Αγγλία το 50 % της καταναλωμένης μουσικής ακούγεται από streaming υπηρεσίες, ένα τεράστιο ποσοστό για να παραβλεφθεί.

Το σίγουρο είναι ότι τα ρεκόρ του παρελθόντος δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτά που δημιουργούνται και πέφτουν εν μία νυχτή όλο και πιο συχνά στον νέο αιώνα. Τα τσαρτς όμως ήταν πάντα ένα εργαλείο για τους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας, τι και αν έγιναν φετιχιστικό αντικείμενο για μεγάλη μερίδα των μουσικόφιλων, εμού συμπεριλαμβανομένου.

Έστω και αν η ευκολία των ψηφιακών καιρών στην πρόσβαση της, της έχει αφαιρέσει μέρος της γοητείας της σχέσης ακροατή τραγουδιού, ωσάν μια γυναίκα να μη κυνηγιέται για να «κατακτηθεί», υπάρχει πεδίο για τη μουσική απόλαυση. Ρωτήστε τους νέους που βουτούν στη δικιά τους σύγχρονη μουσική, όποια και αν είναι αυτή, οι απαντήσεις τους όσο και να μην αρέσουν σε εμάς τους -άντα και, καταγράφουν μοιραία το σήμερα.

Κάποτε η εικόνα σκότωσε τη ραδιοφωνική φωνή με την όχι και τόσο ελκυστική εμφάνιση. Ελπίζω ότι η ψηφιακή εποχή δε θα βάλει την ταφόπλακα στη μουσική δημιουργία. Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου τελικά είναι μία, πως θα διατηρήσουμε την μουσική ευχαρίστηση ζωντανή. Ας μου επιτραπεί το ανορθόδοξο απόφθεγμα, του Οβίδιου, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Teyana Taylor - K.T.S.E. (Keep That Same Energy)

Ο δεύτερος δίσκος της εντυπωσιακής αμερικανίδας είναι μια ευχάριστη καλοκαιρινή έκπληξη. Από την εταιρεία του Kanye West, ηχογραφημένο στο δικό του στούντιο, κυκλοφορεί και αυτό όπως και το ντεμπούτο της πριν 4 χρόνια από την συνεργασία της εταιρείας του G.O.O.D (Getting Out Our Dreams) με την εμβληματική Def Jam. Από τα έγχορδα και τα στοιχειωμένα αλά γκόσπελ φωνητικά του εισαγωγικού No manners, στα αιθέρια σόουλ φωνητικά, του ρομαντικού Gonna Love Me, που θυμίζει το Right On των Roots από το 2010, και από τη γλυκύτητα των Issues/Hold On στον πικάντικο ερωτισμό των Hurry και 3way, και από εκεί στο κορυφαίο A Rose In Harlem, έως τον dance επίλογο του WTP, το μίνι άλμπουμ μες στα 23 μόλις λεπτά του, με τα σοφά επιλεγμένα sample αποπνέει μια δημιουργική αύρα. Σίγουρα η κληρονομιά των μεγάλων φωνών του παρελθόντος, Roberta Flack, Dionne Warwick, Aretha και των πιο «πρόσφατων» Mary J. Blige, Erykah Badu, είναι βαριά, αλλά ακούγοντας την νεοϋορκέζα επιβεβαιώνεται ότι όποιος ξεγράφει τις αξιόλογες σύγχρονες μουσικές δημιουργίες μάλλον βιάζεται να το κάνει και αναμιγνύει την ήρα με το σιτάρι αντί να τα ξεχωρίζει. Για όσους έχουν την υπομονή να βρουν αξιόλογους δίσκους της φαρέτρας του 18 η «ενέργεια…» της 27χρονης είναι ένας από αυτούς.

Ακούστε τα: Gonna Love Me, Hurry (feat. Kanye West), 3Way, A Rose In Harlem

Gonna Love Me

A Rose In Harlem

Gwenno - Le Kov (A Place Of Memory)

Πόσο μπορεί να συγκινήσει η ακρόαση της κορνουαλικής διαλέκτου, έστω και με τη βοήθεια μουσικής το ομογενοποιημένο παγκόσμιο χωριό; Η απάντηση νομίζω βρίσκεται εύκολα εάν ο ακροατής αφήσει τις προκαταλήψεις του πριν βουτήξει στον μικρόκοσμο του δεύτερου προσωπικού δίσκου της Ουαλής Gwenno Saunders. Σε μια γλώσσα που τα τελευταία χρόνια διαβάζω ότι έχει «ξαναζωντανέψει» μεταφέρονται οι ιστορίες από ένα ονειρικό μέρος. Με τα φτερά της έμπνευσης να δονούν ηλεκτρονικά ηχοκύματα, και να δίνουν πνοή σε ακουστικά όργανα καθώς και μια φωνή που φαίνεται να έχει βγει από ιστορίες των ξωτικών ξεδιπλώνεται ένα αραχνοΰφαντο σύμπαν, εκτός συγκεκριμένου τόπου προέλευσης και σίγουρα διαχρονικό.

Από τις εναλλακτικές ποπ προτάσεις του έως τα ηλεκτρο ψυχεδελικά παιδιά της, η 37χρονη πλέκει το σκηνικό της ουτοπίας που είχε εμπνευστεί από τους βρετανικούς μύθους των βυθισμένων πόλεων. Ακούγοντας το δίσκο σου δίνει την αίσθηση μιας concept δουλειάς έστω και αν αυτό δεν ευσταθεί. Το Brexit (Herdhya), η σχέση με την τεχνολογία (Jynn-amontya), o κερνοβίτης ζωγράφος George Peter Lanyon (Tir Har Mor), ο μεγαλωμένος στην περιοχή της Κορνουάλης Richard D. James (Aphex Twin)(Hi a Skoellyas Liv a Dhagrow) είναι μερικές από τις πηγές έμπνευσή της. Απελευθερωμένη από τις δεσμεύσεις των συμβατικών γλωσσών, δημιουργική στο τέρμα, η Gwenno μας προσκαλεί σε έναν ιδιόμορφο και γι’αυτό τόσο πολύτιμο κόσμο. Μην προσπεράσετε…

Ακούστε τα: Hi a Skoellyas Liv a Dhagrow (She Shed a Flood of Tears), Tir Har Mor (Land And Sea), Koweth Ker, Jynn-Amontya (Computer), Den Heb Taves, Daromres y'n Howl, Eus Keus? (Is There Cheese?)

Tir Ha Mor

Hi a Skoellyas Liv a Dhagrow

Basia – Butterflies

Διανύοντας την έκτη δεκαετία της ζωής της, η πολωνικής καταγωγής Barbara Trzetrzelewska έχει συμπληρώσει 35 χρόνια καριέρας. Η εποχή των Matt Bianco μπορεί να φαντάζει μακρινή, αλλά η πρώτη της καινούργια δουλειά εδώ και εννιά χρόνια ξαναφέρνει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στο νου το ποπ – τζαζ υβριδίου που αγάπησαν αρκετοί από εμάς αγγίζοντας στιγμές τη σόουλ. Το βάρος δίνεται στη χρήση περισσότερων ακουστικών οργάνων, η σάμπα, το swing και η μπόζα νόβα σφιχταγκαλιάζονται και τα πνευστά με τα κρουστά και τις κιθάρες διατηρούν την ακουστική απόλαυση σε ψηλά επίπεδα. Η φωνή της δε, έχει ακόμη τη δυναμική του παρελθόντος ενώ και ο επίσης x-Matt Bianco, Danny White, κάθεται και πάλι πίσω από την κονσόλα του παραγωγού, όπως έκανε και σε όλα τα προηγούμενα σόλο άλμπουμ της. Η Basia όπως και η Victor Lazlo, μπορεί να μην έχουν την ευρεία αποδοχή της Sade Adu, αλλά έχουν φανατικούς θαυμαστές οι οποίοι δεν θα απογοητευτούν στην ακρόαση της 5ης στούντιο δουλειάς της που και πάλι ηχεί διαχρονική.

Ακούστε τα: Be.Pop, Bubble, Matteo, No Heartache, Butterflies, Like Crazy, Pandora’s Box

Matteo

Be.Pop

Samba Touré – Wande (The Beloved)

Η δυτική Αφρική μας χαρίζει έναν συμπαγές μπλουζ δίσκο, με τα γνωστά και ως desert blues. Όπως σωστά παρατήρησε το mojo για τον 50χρονο καλλιτέχνη από το Μαλί, πρόκειται για μια μηχανή που παράγει ριφ όταν δύσκολα μπορείς να βρεις ένα αξιοπρεπές στις ημέρες μας. Στον 8ο δίσκο του, τρία χρόνια μετά το Gandadiko, η ήρεμη δύναμη της παράδοση, κυρίως με τον ήχο του αγαπημένου του tama, συνδυάζεται με τον παγκόσμιο ήχο του αμερικάνικου μπλουζ στο δρόμο που έδειξε ο μέντοράς του Ali Farka Touré (1939 – 2006), αυτή τη φορά ακλουθώντας μια πιο ακουστική προσέγγιση τους. Μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς μέχρι στιγμής.

Ακούστε τα: Mana Yero Koy, Yerfara, Yo Pouhala, Goy Boyro, Wande, Irganda, Hayame

Goy Boyro

Wande

Mana Yero Koy