Γιάννης Πετρίδης κάθε απόγευμα στις 4 στην ΕΡΤ για μικρούς και μεγάλους λέει ιστορίες όπως αυτή...
Από τον Γιάννη Πετρίδη
Ένα μεγάλο μέρος από τις καθημερινές δραστηριότητες μου αυτό το καιρό, αφιερώνεται στην προετοιμασία της εκπομπής που προσπαθώ μέσα σε συγκεκριμένο αριθμό μεταδόσεων να παρακολουθήσω μαζί με τους ακροατές του Πρώτου Προγράμματος την μουσική εξέλιξη από το 1900 και τον Scott Joplin, μέχρι τις μέρες μας και τον Kendrick Lamar ή τον Kamashi Washington.
Προτείνω όσοι δεν έχετε ακούσει τις πρώτες εκπομπές, να τις παρακολουθήσετε στο site της ΕΡΤ on demand και από αύριο στις 4 το απόγευμα ή στις 4 τα ξημερώματα στον ραδιοφωνικό σας δέκτη.
Θα αντιληφθείτε, ότι όλες αυτές οι μουσικές που αγαπήσαμε, δημιουργήθηκαν από μαύρους και αρκετοί βέβαια ταλαντούχοι λευκοί προσέθεσαν αργότερα και την δική τους ενέργεια:
Ragtime, Blues, Jazz, Rhythm and Blues, Rock 'N' Roll, Soul, Nu soul, Rap, Hip Hop.
Στην εβδομάδα που μας έρχεται θα ασχοληθώ με τις δεκαετίες του '30, του '40 και του '50, ιδιαίτερα σημαντικές, γιατί οι μαύροι αυτής της εποχής, ήταν ο πυρήνας της γέννησης του ροκ εντ ρολ στα 50's.
Σκέφτηκα λοιπόν το Σαββατοκύριακο, να ακούσω την μουσική για την ίδια χρονική περίοδο και σε μία άλλη χώρα που κάποιοι από εσάς θα υποθέσουν ότι είναι η Βρετανία.
Οι νεότεροι όμως, ίσως δεν γνωρίζουν ότι μέχρι να εμφανισθούν οι Beatles η μουσική των Βρετανών, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν άσχημα αντίγραφα της Αμερικάνικης ελαφράς μουσικής από καλούς μουσικούς πολλές φορές, αλλά χωρίς έμπνευση και πρωτοτυπία.
Αναφέρομαι στις δεκαετίες '30,'40, '50 που αν ακούσει κανείς τις κυρίαρχες μουσικές τάσεις στο νησί, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν από μια τέτοια ατμόσφαιρα να γεννήθηκαν τόσο σπουδαία συγκροτήματα και καλλιτέχνες το '60 με τόσο καταλυτικές επιρροές στην παγκόσμια μουσική.
Ευτυχώς οι περισσότεροι από αυτούς άκουγαν τους μαύρους από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και για να μην είμαι απορριπτικός εντελώς για τους Βρετανούς, δεν ξεχνάω την μοναδική παραδοσιακή τους μουσική, ιδιαίτερα, των Ιρλανδών, αλλά και των άλλων που έπαιξε μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της Αμερικάνικης κάντρυ και φολκ σκηνής.
Έτσι λοιπόν άκουσα την μουσική μιας χώρας που είναι τόσο κοντά στις Ηνωμένες Πολιτείες και που δεν είναι βέβαια ούτε ο Καναδάς. Είναι αυτό το νησί απέναντι από τις νοτιοανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ που λέγεται Κούβα.
Συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά, ότι αυτό το μικρό σχετικά νησί και ιδιαίτερα στα χρόνια του '40 και του '50 έχει βγάλει τόσο σπουδαία τραγούδια και μουσικούς, συνθέτες και ερμηνευτές που δύσκολα βρίσκεις σε μία άλλη τόσο μικρή χώρα.
Και αναφέρομαι μόνο στο '40-'50 και ούτε καν στην συνέχεια που υπήρξε από την Κούβα με μία άλλη σειρά πιο σύγχρονων καλλιτεχνών, μετά το '65.
