Η Ελλάδα που αγαπάμε και μας αγαπά

Η Ελλάδα που αγαπάμε και μας αγαπά

Από την συμμετοχή σας., γράφτηκε τον Απρίλη του 2014, παραμένει επίκαιρο

Σύνδρομο της νέας γενιάς μας αποτελεί, υπό των συνθηκών που βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία 5 χρόνια, η επικρατούσα τάση της μετανάστευσης. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν έμειναν μόνο στα λόγια, αλλά που τρίβουν ήδη τις σόλες τους στα πρώτα βήματα της ζωής τους σε μια ξένη χώρα.

Η μετανάστευση στις μέρες μας διαφέρει από το αντίστοιχο κύμα προγενέστερων δεκαετιών. Εκεί όπου οι παππούδες μας εγκατέλειπαν τη πατρίδα τους για ένα κομμάτι ψωμί, για να πλύνουν πιάτα και αν άντεχαν να σταθούν στα πόδια τους, να ανοίξουν ένα Greek Restaurant ή να καταπιιαστούν με το εμπόριο που όπως άλλωστε φημολογείται ο Έλληνας το κουβαλά στο DNA του.

Σήμερα η μετανάστευση συνοδεύεται από πτυχία. Μορφωμένοι, με όρεξη να ανακαλύψουν τη ζωή, σε αξιοπρεπείς θέσεις εργασίας συναφείς με το αντικείμενο σπουδών φαντάζονται λίγα μέτρα παραπέρα από την εξώπορτα της Ελλάδας μια ρόδινη ζωή. Σίγουρα ακούγεται πιο ευήμερο από τα χρόνια των παππούδων μας, με αποτέλεσμα να κλέβει τις εντυπώσεις ένας τέτοιος προσανατολισμός σκέψης.
Η μετανάστευση όμως, ακόμα και υπό των καλυτέρων συνθηκών, δε παύει να είναι πιο σκληρή από ένα ταξίδι αναψυχής στο Βερολίνο ή το Μόναχο. Ακόμα κι αν όλα φαντάζουν ευνοϊκά, πάντοτε κάτι θυσιάζεις. Κάτι που σε πρώτη σκέψη δε λογαριάζεται, όμως η ουσία της ζωής κάποτε θα αναγεννηθεί από τη φιλοσοφία αυτού που εγκατέλειψε την Ελλάδα για το φιλάργυρο όνειρό του.

Κι αν εσύ που διαβάζεις, πριν την εγκαταλείψεις εξάντλησες τα περιθώρια, σου βγάζω το καπέλο. Κι αν στόχο έχεις να γυρίσεις αφού καταπιαστείς και πατάς στα πόδια σου γερά, σου βγάζω πάλι το καπέλο κι ας μη τα καταφέρεις η πρόθεση και μόνο είναι άξια επιβράβευσης. Μα αν τυφλώθηκες και απαρνηθείς τούτο τον τόπο, προς χάριν άλλου, τότε σκέψου ξανά για χάρη του εαυτού σου. Γιατί με αυτή την απερισκεψία κάποιες αξίες δε ζύγισες σωστά κι εσύ μια μέρα θα χάσεις πολλά. Σκέψου τι πολυτιμότερο απ' το να ανατέλλει ο ήλιος στον ελληνικό ουρανό κι εσύ να είσαι εκεί να βλέπεις αυτόν τον μαγευτικά ευλογημένο τόπο να παίρνει ζωή κάθε πρωί. Να έχεις το προνόμιο να βλέπεις τις Κυριακές την οικογένειά σου στην εκκλησία και να απολαμβάνεις την παρέα όλων όσων αγαπάς και σε αγαπούν στο κυριακάτικο τραπέζι σου. Να μεγαλώσεις τα παιδιά σου, στον τόπο που γεννήθηκες, παρέα με τον παππού και τη γιαγιά τους, στον τόπο που έμαθες να μιλάς, να περπατάς, να γράφεις, να ερωτεύεσαι, να κλαις, να παίζεις και να γελάς.

Η Ελλάδα είναι μάνα. Η Ελλάδα είναι οικογένεια. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο για διακοπές, διότι αν λειτουργήσουμε όλοι έτσι, τότε αλίμονο, θα γίνουμε ξένοι στον τόπο μας και η πατρίδα μας θα γίνει ξένη σε εμάς. Γιατί πατρίδα δεν είναι μόνο το έδαφος, πατρίδα είναι η Ελλάδα με τα ήθη και τα έθιμά της, πού 'ναι βγαλμένα απ' τον πολιτισμό μας και τον βίο τον προγόνων μας. Χωρίς αυτά θα ήταν απλά ένα θέρετρο κενό. Ένα παραθεριστήριο κενό. Κενό από Ιστορία, κενό από Ιδέα, κενό χωρίς ουσία καμία.

Γι' αυτό σκέψου καλά Έλληνα, πριν αρνηθείς να ζήσεις ξανά σε τούτο το χώμα, πως εδώ υπάρχει αγάπη ανιδιοτελής για σένα, και αξίες που σε όποια γωνιά της Γης κι αν είσαι, όσο κι αν ψάξεις δε θα τις βρεις. Μη βιαστείς κι άσε της πόρτα της Ελλάδας ανοιχτή...

Γιάννης Πετίνης