Aπό τα καφενεία του '50 και τις νύχτες της Καμπίρια, στο διαδίκτυο και την εποχή του Λάνθιμου

Από τον Γιάννη Πετρίδη

Πόσο λυπάμαι όταν βλέπω κάποιους που έκανα παρέα κάποτε, κάποιους άλλους που πίστευα ότι θα εξελιχθούν και θα είναι διαφορετικοί από την γενιά μου ή την αμέσως επόμενη, να έχουν βυθισθεί στο κουτσομπολιό και τον σχολιασμό επί παντός επιστητού τώρα που δόθηκε η ευκαιρία σε όλους, να έχουν λόγο μέσω του διαδικτύου.

Βλέπουν τις χαζομάρες της τηλεόρασης, τις άθλιες εκπομπές, τους αστείους διαλόγους των πολιτικών μας και τους σχολιάζουν, λες και είναι στον καναπέ του σπιτιού τους με τους κολλητούς φίλους τους.

Θα μπορούσα να έγραφα ακόμα περισσότερα, αλλά ντρέπομαι γι' αυτά που βλέπω και διαβάζω.

Θα μπορούν να κάνουν τόσα άλλα που θα έπιαναν τόπο, ή να διασκεδάσουν διαφορετικά.

Κι όμως εγώ βλέπω για μία ακόμα φορά τώρα την Καμπίρια του Φελίνι, ακούω την μουσική του Nino Rota, βλέπω την ανυπέρβλητη Julietta Masina και είμαι στον 7ο ουρανό.

Είμαι παλιομοδίτης;

'Οχι δεν νομίζω να είμαι γιατί χθες είδα μία καταπληκτική ταινία και χάρηκα που είναι 'Ελληνας ο σκηνοθέτης και που μας δείχνει πώς είναι ο κινηματογράφος σήμερα.

Το θάνατο του ιερού ελαφιού του Γιώργου Λάνθιμου, Πριν λίγο είδα τον Tim Roth στο Tin Starr και πριν λίγες μέρες, άλλη μία σειρά πολύ μακριά από την ταινία του Φελίνι, το Mindhunter.

Καλύτερα ήταν που ακούγαμε τους παππούδες μας να μαλώνουν στα καφενεία του '50 και του '60, παρά να ακούμε τις διαμάχες του μοντέρνου κόσμου στο διαδίκτυο,