της Μαρίνας Παπαγεωργίου
Έχω την τάση να φυλάω διπλά βιβλία. Όχι για λογιστική απάτη. Θέλω να πω, όταν έχω ένα βιβλίο εις διπλούν, φυλάω και τα δυο αντίτυπα με διάφορες δικαιολογίες, π.χ. θέλω να έχω και την τρίτη και την τέταρτη έκδοση ή θέλω και το καθαρό και το βρώμικο ή ξέρω 'γω το ένα είναι σημειωμένο - το άλλο όμως είναι "από χέρι" ή, αν και είναι αμφότερα ολοκαίνουργια, το δεύτερο είναι στη βολική μικρότερη εκτύπωση του ίδιου εκδότη.
Υπάρχει όμως ένα βιβλίο που δεν το λυπήθηκα. Ήταν χρόνια διπλό και, αν και το εκτιμώ, δεν με πείραζε καθόλου να αποχωριστώ το ένα δίδυμο. Ο συγγραφέας είναι διάσημος, το εξώφυλλο όμορφο, το βιβλίο γνωστό, ο τίτλος προκλητικός, διαβάζεται εύκολα και δεν ξεπερνά τις 200 σελίδες. Ωστόσο, δεν είχε βρεθεί κάποιος να του το πασάρω. Κάποιοι το είχαν ήδη, άλλοι ξέχασαν να το πάρουν φεύγοντας, άλλοι δεν θυμάμαι τι, πάντως κανείς δεν το γράπωσε ώστε να μου μείνει μόνο το ένα.
Τελικά είναι ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, τα αχώριστα αντίτυπα. Το αποκορύφωμα ήταν πέρυσι όταν συμμετείχα σε μια ανταλλακτική αλυσίδα· με κρυφά μηνύματα στέλναμε ο ένας στον άλλο βιβλία, κρατώντας την αλυσίδα ζωντανή. Έλαβα 2-3 βιβλία κι έστειλα άλλα τόσα, μεταξύ των οποίων φυσικά και τον Κ. ή τον Π., ένα από τα δύο αντίτυπά μου τέλος πάντων.
Περιττό να πω ότι το βιβλίο μού γύρισε πίσω με το ταχυδρομείο. Όλα τα άλλα, πήραν το δρόμο τους, αυτό γύρισε πίσω με συστημένο ταχυδρομείο. Το θεώρησα σχεδόν δαιμονικό.
Το βιβλίο ξαναμπήκε στη βιβλιοθήκη μου. Το κοίταξα καλά καλά πριν το σφηνώσω στο ράφι. Είμαι βέβαιη πως όποιο από τα δυο αντίτυπα κι αν είχα στείλει (τον Κ. ή τον Π.), το εξόριστο πάλι θα έβρισκε το δρόμο για το σπίτι μου (σημειωτέον πως έχω αλλάξει και σπίτι μια φορά, οπότε δεν έχει να κάνει μ' αυτό). Στην τελευταία τακτοποίηση αποφάσισα να βάλω πλέον τα δίδυμα σφηνωμένα πλάι πλάι και να τα μετακινώ πάντα ως σιαμαίο ζευγάρι.
Τα διπλά βιβλία πρέπει να τα χαρίζουμε, ωστόσο σε σπάνιες περιπτώσεις έχουν την αξία τους.
Αυτές τις μέρες διαβάζω τη Δίκη του Κάφκα σε μια άθλια έκδοση, διότι αυτή υπήρχε στη βιβλιοθήκη μου. Ακόμη και αν μου έρθει ουρανοκατέβατη μια καλή έκδοση της Δίκης, δεν πρόκειται να αποχωριστώ την ευτελέστατη, ανεκτίμητη πρώτη. Στον πρόλογο γράφει: "Ο Φραντς Κάφκα γεννήθηκε το 1883 στην Πράγμα."
