Μακάρι να μην είχες γνωρίσει ποτέ αυτόν τον άνθρωπο...

Μακάρι να μην είχες γνωρίσει ποτέ αυτόν τον άνθρωπο...

Στέκεσαι στο ίδιο σημείο που ήσουν πριν μήνες, ίσως και πριν χρόνια. Και ψελλίζεις την ίδια φράση με όση δύναμη σου έχει απομείνει πια. «Μακάρι να μη σε γνώριζα ποτέ». Η ζωή κάνει κύκλους και όταν φτάνεις πάλι πίσω στο σημείο μηδέν, εκεί όπου άρχισες, κάνεις τον απολογισμό σου. Και ήρθε η ώρα να του φωνάξεις όλα αυτά που τόσο καιρό δεν μπόρεσες να του πεις, μιας και τόσο καιρό αυτός μόνο μιλούσε κι εσύ υπάκουγες.

Πόσα δάκρυα κύλησαν απ’ τα δυο σου μάτια; Πόσες φορές ένιωσες την καρδιά σου να γίνεται χίλια κομμάτια; Πόσες φορές πέθανες γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Πόσες φορές τον παρακάλεσες για μία ευκαιρία; Πόσα «σ’ αγαπώ» σου πήγαν χαμένα; Πόσα αναπάντητα «γιατί» στριφογύριζαν στο μυαλό σου; Πόσες φορές ένιωθες να χάνεις τον κόσμο σου απλώς και μόνο επειδή αυτός σε απέρριπτε; Αμέτρητες.

Στέκεσαι μακριά πια, κοιτάς την ταινία της ζωής σας, όση προλάβατε να μοιραστείτε, βλέπεις ξανά και ξανά κομμένες σκηνές. Και όλες οδηγούν στο ίδιο απαίσιο τέλος. Εσύ να προσπαθείς να αγαπηθείς κι αυτός απλώς να φεύγει. Γιατί ο κόσμος του δε χωράει εσένα. Γιατί απλώς δεν του κάνεις. Γιατί βολεύτηκε τόσο πολύ σ’ αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση που εσύ παρακαλάς για το λίγο του και αρκείσαι σ’ αυτό. Ενώ αυτός ζει τη ζωή του κι όποτε έχει τις μαύρες του, θυμάται και το δεδομένο ανθρωπάκι, εσένα.

Φωτιά στα χιλιοειπωμένα «σ’ αγαπώ» χωρίς αντίκρισμα. Φωτιά στα βράδια και στα ξημερώματα που τον περίμενες. Ανάθεμα τα μεθυσμένα Σάββατα που έκλαιγες σε κάποιο στενό και τον έπαιρνες τηλέφωνο ζητώντας λίγη αγάπη. Κρίμα τα δάκρυα που είχαν κατακλύσει το πρόσωπό σου. Γαμώ την ταλαιπωρία που έζησες για ένα τίποτα.

Θες να ξεχάσεις τις μέρες και τις νύχτες που πήγαν χαμένες, ενώ αναρωτιόσουν τι στο διάολο κάνεις λάθος. Θες να τραβήξεις κόκκινη γραμμή στις ατέλειωτες ώρες που σκεφτόσουν ποια στρατηγική και ποιο σχέδιο ν’ ακολουθήσεις, μήπως και τραβήξεις λίγο την προσοχή του. Μα το χειρότερο είναι οι ηλίθιες ελπίδες που είχες. Αυτές σε οδήγησαν σ’ όλα σου τα λανθασμένα βήματα, σ’ όλες τις χαζές κινήσεις, σ’ όλη την αγανάκτηση που πέρασες.

Ξέρεις πότε θα ζήσεις ξανά; Ξέρεις πότε θα αναπνεύσεις; Όταν χάσεις κάθε ελπίδα για να είσαι μαζί του. Κουράστηκες πια. Πνίγεσαι. Δεν αναπνέεις. Σου έκλεψε τη ζωή σου. Σου έκλεψε το γέλιο σου, την ανεμελιά σου. Μόνο προβλήματα και δάκρυα σου προκάλεσε. Κι όταν θα χάσεις κάθε ελπίδα να είσαι μ’ αυτόν τον άνθρωπο, τότε θα ανακαλύψεις τη χαμένη σου ελευθερία, το χαμένο σου εαυτό.

Πλάθουμε στο μυαλό μας μια ιστορία, ένα παραμύθι, με λάθος πρωταγωνιστή. Δενόμαστε μ’ έναν άνθρωπο, τον εξυψώνουμε στα μάτια μας, κρατάμε τις ελάχιστες, όμορφες στιγμές μαζί του και τις φέρνουμε στο μυαλό ξανά και ξανά. Ξεχνάμε τα λάθη του, τον πόνο που μας προκαλεί, το πόσο λάθος είναι αυτή η επιλογή για τον εαυτό μας. Και βαδίζουμε στην καταστροφή, λες κι όλα είναι στρωμένα για να φάμε τα μούτρα μας. Από φόβο, από ανασφάλεια, από μοναξιά, από βλακεία αγαπάμε αυτόν που δε μας αγαπάει και προσπαθούμε να τον βάλουμε στα καλούπια μας, γιατί έχουμε πειστεί πως αυτός είναι ο ένας και μοναδικός.

Μάθε καρδιά μου πως ο ένας και μοναδικός δε θα σε πληγώνει, δε θα σε μειώνει, δε θα σε γεμίζει αμφιβολίες και ερωτηματικά. Δε θα σου προκαλεί δάκρυα. Δε θα σε διώχνει, όταν δεν έχει κέφια. Δε θα σε χρειάζεται μόνο στα δύσκολα. Δε θα σ’ αφήνει στην αβεβαιότητα. Δε θα τρέμεις κάθε λεπτό μην τον χάσεις. Θα είναι δίπλα σου κάθε λεπτό, κάθε στιγμή και δε θα φεύγει, αν δε δει τα μάτια σου να χαμογελούν.

Συντάκτης: Ναταλία Καρά
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου

pillowfights.gr