Tο ροκ έχασε την κοινωνική και πολιτική του συνείδηση

Tο ροκ  έχασε την κοινωνική και πολιτική του συνείδηση

Νομίζω ότι το πρόβλημα με τους U2 είναι η ίδια η εξέλιξη του ροκ. Το ροκ ήταν από την αρχή (ή εμφανιζόταν σαν να είναι) η αυθόρμητη έκφραση μιας επανάστασης, μιας νεανικής εξέγερσης, μιας αντίδρασης στο κατεστημένο. Και οι ίδιοι οι U2 ξεκίνησαν την πορεία τους σαν εκφραστές μιας πολιτικοποιημένης αντίδρασης που έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη γενιά μέσα από τα ριφ του Edge και τους στίχους του Bono.

Όμως τώρα πια το ροκ, και ολόκληρη η ποπ κουλτούρα, είναι μια τεράστια καφκική κεφαλαιακή μηχανή που έχει ήδη καταπιεί τον όποιο επαναστατικό/ταξικό χαρακτήρα του ροκ και τον χρησιμοποιεί για έλεγχο μαζών και παραγωγή κέρδους. Μέσα σ'αυτήν την βιομηχανία, οι παλιοί αγαπημένοι επαναστάτες όπως ο Bono είναι πλέον επιχειρηματίες, και είναι φυσικό να είναι απεχθείς - ποιος θέλει να ταυτιστεί με τη μουσική ενός 'λακέ των πολυεθνικών'? Αλλά αυτό ισχύει για όλους, ακόμα και για νεομφανιζόμενους ποιητές singer/songwriters ή δήθεν ανένταχτους ράπερς που καταγγέλουν το ρατσισμό - όλοι έχουν τους λογιστές τους και είναι διευθυντές της επιχείρησής τους. Άρα δεν είναι οι U2 πιο υποκριτές από τους άλλους, είναι το ίδιο το ροκ επειδή έχασε την κοινωνική και πολιτική του συνείδηση.

Αφού λοιπόν είναι όλοι έτσι, προτιμάμε να ακούμε ένα συγκρότημα που, έστω κι αν ξέρουμε ότι τώρα πια είναι πολυεθνική επιχείρηση, τουλάχιστον η μουσική τους είναι συχνά πολύ πιο συναρπαστική και οι στίχοι τους πιο φορτισμένοι από πολλούς άλλους νεότερούς τους που δεν έχουν ούτε τα λεφτά τους αλλά ούτε και το ταλέντο τους.

Λουκάς Ιωάννου