"Ποιοοό Πειραιααά..."

Running Wild-Tricky feat. Mina Rose

Πάρος, Ιούλιος 1994. Νύχτα στην Παροικιά. Πλοία φεύγουν κάθε τόσο απ' το λιμάνι, είναι Κυριακή και το πρωί δουλεύουμε.

Το 'χουμε κάνει σύστημα: τα Σαββατοκύριακα γυρνάμε οι δυο μας στις Κυκλάδες και τη Δευτέρα πίσω στην Κάνιγγος, νυστάζουμε πάνω στη φορμάικα του γραφείου. Οι συνάδελφοι μας έχουν πάρει στο ψιλό γιατί είμαστε ασυγκράτητες φέτος, "όμοιος ομοίω". Όμοιες.

Κυριακή· πρέπει να επιστρέψουμε, αλλά έχει πλάκα απόψε στην Παροικιά, έχουμε κέφια κι αυτή τη φορά η επιστροφή μάς φαίνεται αβάσταχτη. Μας έχουν κουράσει και τα πέρα-δώθε του Σαββατοκύριακου, κάποτε πρέπει να πιάσουμε λιμάνι, δε γίνεται...

Παρασύρει η μία την άλλη. Αφήνουμε τα πλοία να φύγουν το ένα μετά το άλλο· εισιτήρια βγάζεις και μέσα στο καράβι, "θα πάρουμε το επόμενο".

Διαλέγουμε το επόμενο μετά από δυο ακόμη προηγούμενα, γιατί είναι περασμένα μεσάνυχτα και το πρωί σε λίγο φτάνει.

Είμαστε Σταχτοπούτες.

Τρέχουμε. Μ' ένα σάλτο, που για την κατάστασή μας ήταν ολυμπιακή επίδοση, ανεβαίνουμε στη μπουκαπόρτα τη στιγμή που λύνουν τους κάβους. Τους κοιτάμε λαχανιασμένες και με ανακούφιση πως καταφέραμε και μπήκαμε στο πλοίο - βλέπουμε και τη μπουκαπόρτα ν' ανεβαίνει και να μας κλείνει πίσω της. Πάει η Πάρος.

Γελάμε σα χαζές και τρέχουμε στο εκδοτήριο του καραβιού.

"Δύο για Πειραιά."

"Ποιοοό Πειραιααά..." λέει ο ταμίας με τα άσπρα.

"Το πλοίο πηγαίνει Ίο, Σαντορίνη, Ανάφη."

Μάλιστα. Από αυτό που μας συμβαίνει, δεν υπάρχει επιστροφή.

Το πλοίο έχει φύγει για την Ίο, στην αρχή τα 'χουμε χαμένα, μετά σκεφτόμαστε τους προϊστάμενους, μετά σκάμε στα γέλια και, τελικά, το παίρνουμε απόφαση.

Σαντορίνη θα κατέβουμε γιατί "ωραία και η Ίος, αλλά σκέψου πώς θα είναι ξημερώματα το ηφαίστειο..." Την Ανάφη την αφήσαμε στο μυαλό μας για άλλη φορά, γιατί όσο μουρλές κι αν ήμασταν, πώς θα έβγαινε μετά το Ανάφη - Κάνιγγος;

Κοιμηθήκαμε στο καράβι, όπου βρήκαμε, η μία δίπλα στην άλλη. Και που & που ξυπνούσαμε από τον άθλιο ύπνο και, με μια ματιά, μας έπιαναν τα γέλια.

Έτσι είδα για πρώτη μου φορά τη Σαντορίνη. Από τύχη. Μπήκαμε με το πρώτο φως στην καλντέρα, μου κόπηκε η ανάσα κι είχε μια ησυχία που δεν την ξεχνώ ποτέ.

Μαρίνα Παπαγεωργίου