Sorry Elvis, αλλά υπάρχει μόνο ένας αληθινός βασιλιάς...

Sorry Elvis, αλλά υπάρχει μόνο ένας αληθινός βασιλιάς...

....Στην εποχή που ο ρατσισμός ενάντια στους αφροαμερικανούς ήταν ακόμα εμφανώς διάχυτος και σε υψηλά επίπεδα ιδίως στον νότο των ΗΠΑ, οι αφροαμερικανοι πολίτες ήταν παραγκωνισμένοι και κανείς σχεδόν (λευκός) δεν τους έδινε σημασία και οι μαύροι καλλιτέχνες φυσικά δεν διέφεραν από αυτό. Όπως και ο Κύριος Chuch Berryπου έμεινε στην σκιά του Έλβις για όλα εκείνα τα χρόνια της μουσικής ακμής του παρότι, σε αντίθεση με τον Έλβις που ήταν ένας απλός αλλά τρανός φυσικά περφορμερ κ ηθοποιός, ο Μπέρι ήταν σύνθετης, στιχουργός, κιθαρίστας άλλα κ τραγουδιστής. Ήταν ο πρώτος που έβαλε τα κιθαριστικά σόλο στην μίξη με την rythm and blues μουσικής του κ πολύ άπλα γέννησε την ροκ ν ρολ. Έδωσε στην ροκ μουσική όλες τις βάσεις που μετέπειτα την έκαναν να εξελιχθεί στο επικρατέστερο κ δημοφιλέστερο μουσικό είδος στον πλανήτη, και είναι άδικο να πιστεύουν ακόμα κάποιοι ότι

ο Έλβις εφηύρε το είδος.

‘’I grew up thinking art was pictures until I got into music and found I was an artist and didn't paint.’’Chuck Berry

....Ήταν η έμφαση στα κιθαριστικα riffs ως το κυριότερο στοιχείο στην μελωδία, οι στίχοι σε στυλ εξιστόρησης και η γενικότερη καινοτόμα προσέγγιση για την εποχή μιλώντας για γυναίκες, αυτοκίνητα κτλ. Γενικώς δηλαδή το όλο ''attitude'', στυλ και η ενεργεία που συνοδεύει πλέον την έννοια ''ροκ'' οφείλονται σε εκείνον, η συνεισφορά του δεν ήταν μόνο μουσική. Άλλαξε τα δεδομένα στο πως συμπεριφέρονται πάνω στην στην σκηνή οι performers, όσο κ αν αυτό είναι κάτι που όλοι θα το δίνανε στον Έλβις με τις χορευτικές του φιγούρες, ο τσακ μπέρι ήταν ο πρώτος που ''λύθηκε΄΄ πάνω στην σκηνή παρέα με την κιθάρα του ζούσε κάθε κομμάτι σαν σε πάρτι αποφοίτησης. Το φημισμένο ''duck-walk'' είναι μια ρουτίνα που δεν νομίζω ότι υπάρχει κιθαρίστας ή γενικά ροκάς που δεν έχει προσπαθήσει να μιμηθεί όταν ακούει ένα κάλο riff. Το έχει υιοθετήσει μέχρι σήμερα και το έκανε περισσότερο διάσημο το duckwalk o Angus Young των AC/DC.Δανείστηκε πολλά στοιχεία από τους μπλουζ κιθαρίστες που ήταν τα είδωλα του όπως ο T-Bone Walker, και με διάφορα τρικ κ εφε για να μιμηθεί τον ήχο τους έφτιαξε έναν άκρως χαρακτηριστικό κ φρέσκο ήχο που έπιασε την νεολαία της εποχής από τον γιακά ξεσηκώνοντας ακόμα κ τον πιο ήσυχο ακροατή, ήταν το πρώτο κιθαριστικό σόλο με ροκ ν ρολ ήχο που είδε ο πλανήτης, βεβαία τότε όχι ακριβός πλανήτης, αφροαμερικανικές μειονότητες κυρίως είχαν την τύχη.

‘’The Beatles did a lot of Chuck Berry, the Rolling Stones did some of my stuff. That’s what it took to wake up the people in my own country. There was a time when a kid couldn’t bring that music into a father and mother’s house. ‘Don’t bring that nigger music in here.’’Μυddy Waters

....Η μουσική του εύκολα μπορούμε να πούμε ότι ένωσε κουλτούρες καθώς ήταν αδύνατο τέτοια επιτεύγματα να μείνουν μέσα στην μαύρη κουλτούρα κ κοινότητα μόνο. Διέδωσε την μαύρη μουσική κ έξω από τα δικά του λημέρια από άκρη σε άκρη της Αμερικής, έστρεψε το ενδιαφέρον των λευκών προς την τη ροκ ν ρολ κ άρχισαν να πηγαίνουν να τον βλέπουν κυρίως η ανώτερη τάξη βέβαια , που μέχρι τότε η ροκ ήταν...σκουπίδι. Διότι αγαπητοί μου αυτό ήταν η ροκ ν ρολ, η παραγκωνισμένη μουσική του δρόμου κ των μαύρων γειτονιών, η μουσική που βγήκε από τα μπλουζ τα οποία ήταν ο μελοποιημένος πόνος των αφροαμερικανων για όλα αυτά που βίωναν εκείνοι κ κυρίως είχαν περάσει οι προγονοί τους, πήραν στοιχειά από μουσικές απ τα βαθύ της αφρικάνικης ηπείρου κ με την βοήθεια του ηλεκτρισμού κ της οποίας τεχνογνωσίας μπορούσε ένας αφροαμερικάνος να αποκτήσει, γεννήθηκε η τζαζ κ το μπλουζ, με κόπο, ιδρώτα και πολύ , πάρα πολύ πόνο.

....Αρκετά σπουδαίος ο Έλβις αναμφισβήτητα. Έβαλε την ροκ στον χάρτη, άλλα ήταν άπλα ο πρώτος λευκός που είχε όλα εκείνα τα στοιχειά να γίνει σταρ, ομορφιά, χαρισματική κίνηση και το όλο κονσεπτ, είχε σίγουρα σπουδαιότερη φωνή από τον Μπερι άλλα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης σε ότι άλλο μουσικά, ο ένας είχε γράψει 2-3 κομμάτια κ όχι επιτυχίες και βάσισε την καριέρα του σε διασκευές (μαύρων μουσικών...) και κομμάτια γραμμένα από αφανής ήρωες δημιουργούς, ο Μπερι τα έκανε όλα μόνος του και όπως είπε ο Ντίλαν : ''Ήταν ο Shakespeare'' της ροκ.

Εντέλει ο Έλβις δεν έχει ανάγκη από κανέναν τίτλο και καμία ταμπέλα που να γράφει ‘’Βασιλιάς’’, έχει διαχρονικά την κοινή αποδοχή και αγάπη όλης της ροκ κουλτούρας, οι πωλήσεις του από δίσκους και κασέτες μέχρι και cd έχουν σπάσει ρεκόρ, κάθε frontman οποιουδήποτε συγκροτήματος έχει δανειστεί κάτι από εκείνον και οι γυναίκες παθαίνουν φρενίτιδα στο άκουσμα του και στη θέαση του κλασικού χορευτικού του με τα γόνατα, τα είχε και συνεχίζει να τα έχει όλα. Ας αφήσουμε κάτι στον Chuck Berry, αυτόν τον άτυπο τίτλο του Βασιλιά της μουσικής που αγαπάμε, σαν μία ύστατη δικαίωση μια ιστορική αποδοχή και αναγνώριση της αλήθειας για αυτό που κατάφερε σε εκείνες τις εποχές που τα αστέρια για κάθε ονειροπόλο αφροαμερικάνο ήταν απροσέγγιστα, ο Κύριος Μπέρι έστησε την σκάλα προς την δόξα και την ενθρόνιση της ροκ στη εξώσφαιρα της δημοφιλούς μουσικής...

“When I first heard Chuck Berry, I didn’t consider that hew as black. I thought he was a hillbilly. Little did I know, he was a great poet, too. And there must have been some elitist power that had to get rid of all these guys, to strike down rock ‘n’ roll for what it was and what it represented – not least of all being a black-and-white thing.’’Bob Dylan

για το Rock Overdose,

ALi Mathloum