Εκείνη την εποχή δούλευα στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ.
Ήταν λοιπόν 15 Ιουνίου του 1994, που 5 λεπτά πριν μπω στο στούντιο μού τηλεφώνησε η διευθύντρια του σταθμού, η Σοφία Μιχαλίτση, για να μού αναγγείλει ότι έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκις. «Πρέπει να προσαρμόσεις την εκπομπή σου και να τού κάνεις αμέσως αφιέρωμα» μού παράγγειλε. Είναι αλήθεια πως το θέμα το έπαιζα στα δάχτυλα, αφού ο Μάνος είχε φωτίσει τη ζωή μου από πολύ-πολύ νωρίς. Θά'μουνα 12-13 χρονών όταν τον «ανακάλυψα» με τις Έξη λαϊκές ζωγραφιές και την Μικρή λευκή αχιβάδα και δεν σταμάτησα να τον παρακολουθώ από τότε. Και τώρα, στο μικρόφωνο, η συγκίνησή μου ήταν βαθιά και αληθινή, καθώς έλεγα πως αποχαιρετώ έναν ελεύθερο και γενναίο Έλληνα. Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, όλοι θυμούνται τον Μάνο Χατζιδάκι. Ασφαλώς, δεν θα είμαι εγώ η εξαίρεση.
Αλλά, μαζί με τον Μάνο θα ήθελα να θυμηθούμε σήμερα και έναν σπουδαίο τραγουδιστή, που δεν έφυγε, αλλά γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου. Πριν από 71 χρόνια ακριβώς. Το 1946. Οι γονείς του Αιγυπτιώτες. Δική του γενέθλια πόλη η Αλεξάνδρεια. Μετά τα γεγονότα του Σουέζ, η οικογένεια, έχοντας χάσει ό,τι είχε και δεν είχε, έρχεται στην Αθήνα. Το 1963, ξεκινώντας από τους Forminx, τα ελληνικά ποπ συγκροτήματα είναι πολύ στη μόδα. Και εκείνος, ετών 17, συνδέεται πρώτα με τους Idols, μετά με τους We Five και τότε ηχογραφεί και τα πρώτα του δισκάκια. Τον θυμάμαι να τραγουδά, απόλυτα πειστικός, το When a man loves a woman, που είχε κάνει επιτυχία ο Πέρσυ Σλετζ. Όμως ακόμα για τον Ντέμη είναι νωρίς. Και κανείς μας δεν φανταζόταν τότε τους δρόμους που ανοίγονταν μπροστά του.
Μάλιστα, για να είμαι ειλικρινής, ούτε και για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου πίστευα πως θα φτάσει τόσο μακρυά, όταν τον άκουγα να μού λέει, ένα βράδυ που κατηφορίζαμε την Πατησίων με ταξί, «Θα φύγω, Γιώργο, απ'την Ελλάδα. Δεν αντέχω άλλο εδώ». Ήταν προς το τέλος του 1967. «Και θα τα βγάλεις πέρα έξω με τόσο ανταγωνισμό;» τον ρώτησα αμφιβάλλοντας. Το είχε αποφασίσει. «Θα φύγω και ό,τι βγει» μού είπε. Και έφυγε πράγματι ο Βαγγέλης μαζί με τους δύο φίλους του, τον Λουκά Σιδερά και τον Αρτέμη ή Ντέμη Ρούσσο. Προορισμός, Λονδίνο. Δεν τα κατάφεραν να φτάσουν ως εκεί.
Μείνανε αποκλεισμένοι στο ανάστατο από τις διαδηλώσεις και τις απεργίες λόγω Μάη '68, Παρίσι. Εκεί τους ανακάλυψε ένας παραγωγός της Philips, που τους οδήγησε στο στούντιο και με τον πρώτο τους κιόλας δίσκο Rain and tears, τα Παιδιά της Αφροδίτης πούλησαν πάνω από 1.000.000 αντίτυπα. Σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη αγκάλιασε τα τρία προικισμένα Ελληνόπουλα, και οι τρεις λίγο πάνω απ'τα είκοσι. Μέχρι το 1972 που το συγκρότημα διαλύθηκε, οι επιτυχίες που μοιράστηκαν ήταν πολλές, πάρα πολλές, με κορυφαίο για τούς θαυμαστές τους το 666. Όταν βγήκε το διαζύγιο, για τον Ντέμη Ρούσσο δεν ήταν καθόλου δύσκολο να συνεχίσει μόνος του. Ήταν η φωνή του γκρουπ, φωνή μοναδική, υπέροχη, βυζαντινή την είχαν πει. Επί πλέον, ο Ντέμης μπορούσε να τραγουδά σε πολλές γλώσσες.
Αφήστε που ήταν εντυπωσιακή και η εικόνα του με τα μακρυά μαλλιά, τα γένια, τα καφτάνια. Αλλά ούτε ο Βαγγέλης δυσκολεύτηκε να συνεχίσει μόνος την διεθνή καριέρα του, συνδέοντας το προφίλ του με εξαιρετικές συνεργασίες, με μουσικές για φιλόδοξες κινηματογραφικές παραγωγές, με βραβεία τύπου Όσκαρ και με ένα σωρό χρυσούς και ασημένιους δίσκους, που ακόμα τους θυμάμαι να αστράφτουν σε μια ειδική εκδήλωση στο Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας. Το 1974, ο Vangelis, έτσι θα είναι πια γνωστός σε Αμερική και Ευρώπη, κατηγόρησε σε συνέντευξη τον Ντέμη πως βολεύτηκε με την επιτυχία και το χρήμα και πρόδωσε το προοδευτικό ροκ, στο οποίο εκείνος πίστευε. Βέβαια, αυτό δεν τους εμπόδισε να ξανασυνεργαστούν λίγο μετά, το 1977, στο δίσκο Magic.
Για τον Ντέμη όμως σύντομα θα αρχίσουν τα προβλήματα. Το κυριότερο, η παχυσαρκία. Έφτασε να ζυγίζει 147 κιλά. Τα πολέμησε όχι μόνο με δίαιτα, αλλά και με βιβλία που υπέγραψε γύρω απ'το θέμα βάρος. Κάποια στιγμή τον έπιασε στα δίχτυα και η κατάθλιψη. Κι ας είχε φτάσει η δόξα του από τη Γερμανία ως την Ινδία κι από τη Βρετανία ως τη Λατινική Αμερική. Ο οριστικός επίλογος στο κεφάλαιο Ντέμης Ρούσσος γράφτηκε στην Αθήνα στις 25 Ιανουαρίου του 2015. Περίπου τρία χρόνια νωρίτερα, στις 24 Νοεμβρίου του 2012, ο Ντέμης είχε μαγνητοσκοπήσει για την τηλεόραση της Μόσχας, το ντοκουμέντο που θα δείτε. Με κάτασπρα μαλλιά, αλλά με το παλιό του πλέι-μπακ, ο Ντέμης Ρούσσος τραγουδά μια μεγάλη επιτυχία του τού 1973. Goodbye my love, goodbye, σύνθεση ενός άλλου Παπαθανασίου, του Λέανδρου, μπαμπά της Vicky Leandros.
Η εικόνα συμπληρώνεται από παλιά τηλεοπτικά πλάνα, που δείχνουν τον Ντέμη και σε νεότερη ηλικία.
