Πριν από μερικές εβδομάδες με κάποια αφορμή που δεν θυμάμαι ο Γιάννης Πετρίδης είχε εκφράσει την επιθυμία να γράψει ένα κομμάτι για να υπερασπισθεί το λαϊκό μας τραγούδι στηριζόμενος στην αγάπη και προώθηση που έκανε στο είδος ο Μάνος Χατζιδάκις που ήταν αυτός που το έφερε στα σαλόνια της 'υψηλής' κοινωνίας.
Το λαϊκό τραγούδι δεν έχει βέβαια την ανάγκη κανενός να το υπερασπισθεί, είναι βαθιά ριζωμένο μέσα στις ψυχές των Ελλήνων και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο θα υπάρχει και Ελληνικό κράτος.
Πριν από πολλά χρόνια ένας από τους τότε διευθυντές του Β' Προγράμματος της ΕΡΤ που εξέφραζε την απέχθεια του για τον Στέλιο Καζαντζίδη και ξέρω αρκετούς δεν τον συμπάθησαν ποτέ σαν τραγουδιστή, όπως δεν συμπάθησαν τον Στράτο Διονυσίου, τον Σφακιανάκη, τον Γαβαλά, τον Καρρά και πολλούς άλλους λαϊκούς τραγουδιστές.
Αντίθετα είμαι σίγουρος ότι θα είναι φανατικοί φίλοι του Johnny Cash, προφανώς αγνοώντας ότι αυτός ήταν κάτι αντίστοιχο με ότι ήταν για μας ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Σ'αυτό το χώρο έχουμε επιλέξει να βάζουμε όλα τα είδη της μουσικής, με τραγούδια που εγκρίνουμε ή ταιριάζουν με την κάθε στιγμιαία ίσως σκέψη μας.
Πχ το Τόσα Δειλινά του Νίκου Κουρκούλη, που είναι ένα κομμάτι που μυρίζει Ελλάδα και έχει αγαπηθεί από εκατομμύρια συμπατριώτες μας, το αν δεν αρέσει σε κάποιους φίλους του λεγόμενου έντεχνου, προσωπικά με αφήνει αδιάφορο, γιατί δεν θα κάνω μαθήματα για το τι σημαίνει λαϊκό τραγούδι μιας χώρας σε πολίτες που δεν καταλαβαίνουν την σημασία του.
Παραθέτω μια ερμηνεία του Friends των Led Zeppelin για να δείξω, όπως πιστεύω, ότι οι ξένοι μουσικοί αγαπούν τις μουσικές διαφόρων χωρών και ενσωματώνουν στις ηχογραφήσεις τους στοιχεία από τις λαϊκές μουσικές τους.
Τα 'μπουζούκια' για την Ελλάδα είναι ότι το ροκ για την Αμερική, όσοι δεν τα αγαπούν αδικούν τον εαυτό τους, λυπάμαι βέβαια και αισθάνομαι άσχημα που δεν συμμερίζονται μερικοί από το περιβάλλον μου την άποψη μου, αλλά δεν μπορούν να συμφωνούν όλοι για όλα.
Κώστας Ζουγρής
