Όλη την εφηβεία μας την περάσαμε μαζί με τη φίλη μου τη Μαργαρίτα, εγώ στον τρίτο, εκείνη στον τέταρτο όροφο. Τα δωμάτιά μας, το ένα επάνω από το άλλο, έβλεπαν στον ακάλυπτο. Τέλη '70's. Οι μπαλκονόπορτες το βράδυ πάντα ανοιχτές το καλοκαίρι, ακούγαμε η μία τη μουσική της άλλης. Και, μαζί, τους ήχους της ταινίας του θερινού σινεμά που ήταν στον πλαϊνό ακάλυπτο, πίσω από τη "ζούγκλα". Έτσι ήταν τότε οι ακάλυπτοι, μυστικοί κήποι πνιγμένοι στους θάμνους και στους φοίνικες, ειδικά αν υπήρχε κάποια παλιά μονοκατοικία στριμωγμένη ανάμεσα στις πολυκατοικίες μας.
Καμιά φορά, κάναμε "πρόγραμμα" η μία στην άλλη. Σαν dj's στα πικ απ, Dual-βαλιτσάκι το δικό μου, το δικό της Philips. Η δεκαετία του '70 τελείωνε και, ενώ στην Αμερική οι dj's είχαν εφεύρει το "scratching" και το Rapper's Delight ερχόταν, εμείς επιμέναμε στη rock και αυτοσχεδιάζαμε, επιχειρώντας άψογες "αλλαγές", από τον 3ο στον 4ο όροφο.
Της έλεγα γρήγορα στο τηλέφωνο:
- "Μάγκι, βάλε μου το "People are strange" και μετά Kansas, εντάξει;"
- "Ναι, ναι"
Και, όταν έπαιζε το τραγούδι, με δυνατή φωνή - για να ακουστεί έξω από τη μπαλκονόπορτα και να φτάσει στον επάνω όροφο:
- "Ευχαριστώω.."
Κάποιες νυχτερινές "εκπομπές" έκλειναν με ένα μόνο κομμάτι στο τελευταίο μισάωρο, που ήταν από τα βινύλια του 3ου: "Shine On You Crazy Diamond". Pink Floyd και όνειρα γλυκά με ανοιχτές μπαλκονόπορτες..
Παπαγεωργίου Μαρίνα
Η σελίδα μας δεν είναι προσφορά των μεγάλων ομίλων που συντηρούν τα περισσότερα ΜΜΕ, την στηρίζουν ελάχιστοι από εσάς, αν έχετε την δυνατότητα και πιστεύετε σ'αυτό που κάνουμε ελάτε στην παρέα μας και θα παίρνετε τακτικά αποκλειστικές λίστες και πληροφορίες.
