Η U2 εκτέλεση του Helter Skelter δυνατά στο ραδιόφωνο, οδηγώντας από το αεροδρόμιο πίσω στην πόλη. Summer in the city και "bingo!" Κι απόψε, Γιάννη Πετρίδη, φτιάχνεις την επιστροφή μου!
Ακριβώς τη στιγμή που ξαναλατρεύω το Helter Skelter και ζηλεύω τα drums του, στο φανάρι του Κάραβελ, η εικόνα της ημέρας: αγόρι και κορίτσι, της πόλης, 15-16, με σορτς και βερμούδα, με κοντά αγορίστικα και με μακριά ινδιάνικα μαλλιά, με μεγάλα νούμερα all star. Ενέργεια χωρίς λόγια. Περνούν το δρόμο, λάμπουν στη Βασιλέως Αλεξάνδρου, κοιτούν μπροστά, ούτε μια στιγμή δεν κοιτάζονται μεταξύ τους. Δεν κρατιούνται χέρι-χέρι, είναι όμως σαν να κρατιούνται σφιχτά. Με βήμα γελαστό.
Το Helter Skelter και τα drums του εκρηκτικά, ενώ τα πανέμορφα παιδιά έχουν περάσει το δρόμο με τη φόρα της χαράς τους και χωρίς να χρειαστεί ν' ανταλλάξουν λέξη από την ευτυχία. Όμως εκείνη τη στιγμή, το κορίτσι με τα μαύρα μακριά μαλλιά "λέει" κάτι. Χωρίς λόγια.
Με γρήγορα χέρια, μιμείται μια ορμητική drums στιγμή! Τη μουσική της, ακολουθούν τα μαλλιά της. Το σόλο του δευτερολέπτου στο δρόμο, ενώ μέσα στο αυτοκίνητό μου το κομμάτι "σβήνει" θριαμβευτικά, τα πιατίνια έχουν εξουθενωθεί.
Για τη συνέχεια της εκπομπής, All along the Watchtower, U2 ξανά, στα πικ απ του Πετρίδη. Χαζή οδηγός –εγώ- στρίβει αριστερά στο Κάραβελ χαμογελώντας 'ηλιθίως', χαρούμενα κι ανεξέλεγκτα.
Παπαγεωργίου Μαρίνα
