Μια βδομάδα τώρα φοβάμαι εκείνο το πρωινό της Κυριακής που θα φτάσει και θα πρέπει να αποφασίσω και να αποφασίσουμε για όσα δεν είχαμε αποφασίσει τόσα χρόνια. Δεν είναι τόσο το Ναι και το Όχι που δημιουργεί το φόβο κι οι λίστες των ονομάτων που υποστηρίζουν το καθένα. Είναι αυτή η στιγμή που θα πρέπει να παραδεχθούμε πόσο ενεργοί και φιλελεύθεροι Ευρωπαίοι είμαστε… Η Ελλάδα ανήκει γεωγραφικά στην Ευρώπη, η Ελλάδα στηρίζει πνευματικά την Ευρώπη, η Ελλάδα όμως εξαρτάται οικονομικά και διοικείται από την Ευρώπη. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα είναι Ευρώπη. Αν οφείλουμε να θυμηθούμε κάτι είναι η δύναμη του δημοκρατικού πνεύματος και φρονήματος που καλλιεργήθηκε και θεμελιώθηκε σε τούτο το τόπο. Μπορείς ελεύθερα να δρας και να ενεργείς, να κρίνεις και να κρίνεσαι. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν, έχοντας στο μυαλό μας αυτό το αναφαίρετο δικαίωμα της ελευθερίας. Όσο έχουμε την ελευθερία να προπαγανδίζουμε για το ναι, άλλη τόση έχουμε για το όχι και τούμπαλιν. Αν πραγματικά θέλουμε να αποφασίσουμε για κάτι δεν θα είναι για τον εαυτό μας, θα είναι για όλους μας. Ατομικισμός, φιλαυτία, εγωκεντρισμός δεν χωρούν τέτοιες στιγμές, ο διχασμός δεν φέρνει θετικές εξελίξεις. Οι μεγαλύτερες καταθέσεις και αναλήψεις δεν βρίσκονται και δεν γίνονται στις τράπεζες της χώρας μας, βρίσκονται στην ψυχή και το πνεύμα μας.
Κι όλα αυτά τα γράφτηκαν ακούγοντας αυτούς τους δύο στίχους:
Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.
και αυτά τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκη:
Αναστασία Τσ.
