Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη
Micatone – The Crack
Ο πέμπτος δίσκος του εξαμελούς συγκροτήματος από τη Γερμανία, όπως και ο προκάτοχός του Wish I Was Here από το Nomad Songs, έρχεται με αρκετή καθυστέρηση, για την ακρίβεια πέντε χρόνια, κυρίως λόγο των προσωπικών αναζητήσεων της δημιουργικής ομάδας των Meinhold - Bassenge. Η παραγωγή του κιμπορτίστα - κιθαρίστα τους Boris Meinhold δημιουργεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα με τα προσεγμένα ηλεκτρονικά περάσματα, συνδυάζεται άψογα με τη κατά περίεργο τρόπο υπνωτιστική φωνή της Lisa Bassenge η οποία συντονίζεται πλήρως με τις ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες. Μέσα από τα ποπ, μπλουζ και σόουλ περάσματα τους χτίζεται ένας σχεδόν κινηματογραφικός δίσκος αφού οι ιστορίες του οπτικοποιούνται αβίαστα με συνειρμούς του εγκεφάλου. Για όσους αγάπησαν των ήχο των ‘60ς στο WIWH, δε θα απογοητευτείτε μια που οι δεσμοί συνεχίζουν να υφίστανται ακόμα. Οι βερολινέζοι καταφέρνουν να παραδώσουν ξανά μια χούφτα υπέροχες μελωδίες που αξίζουν το χρόνο σας. Είναι όμως η αίσθηση του κόνσεπτ εγχειρήματος που προσθέτει το κάτι παραπάνω σε μια εποχή που οι δίσκοι ολοένα και συχνότερα είναι απλώς συλλογές τραγουδιών. Στιχουργικά οι αναφορές στροβιλίζονται γύρω από το χωρισμό και τη διαχείρισή του, αλλά και από τα συναισθήματα φόβου, εγκατάλειψης και το αίσθημα της ελευθερίας. Όσοι δεν τους έχετε πάρει μυρωδιά από το 2001 που έκαναν το ντεμπούτο τους, το The Crack σας δίνει την τέλεια ευκαιρία.
Ακούστε τα: The Crack, What If The Fire Was Fake, Silent War, All Gone, Black Dog.
The Crack
What If The Fire Was Fake
Somi – Petite Afrique
Για έμπνευση αυτή τη φορά η Somi δεν ταξίδεψε στην Αφρική όπως έκανε με τον προηγούμενο δίσκο της όπου για ενάμιση χρόνο βρέθηκε στο Λάγος της Νιγηρίας. Η επονομαζόμενη περιοχή «μικρή αφρική» βρίσκεται στο κοντινό της Χάρλεμ της Νέας Υόρκης όπου είναι και το σκηνικό πάνω στο οποίο βασίζεται η πέμπτη δουλειά της κυρίας Laura Kabasomi Kakoma. Οι ρίζες της καταγωγής της βρίσκονται στο ανατολικό τμήμα της μαύρης ηπείρου, η ίδια γεννημένη στην πολιτεία του Ιλινόις, και εδώ και χρόνια είναι κάτοικος του μεγάλου μήλου. Οι μουσικές της, ένα μίγμα με ισόποσα συστατικά αφρικάνικων ήχων, σόουλ, φάνκ, και τζαζ. Πάντα σε τέτοια ανακατέματα είναι μια πρόκληση να περιγράψεις σε κάποιον που δεν έχει ακούσει το δίσκο περί τίνος πρόκειται. Βάλτε λοιπόν την αισθαντική φωνή της Sade Adu, τα υποβλητικά σόουλ μονοπάτια του Baduizm της Erykah Badu, τους αφρικάνικους ήχους που γνωρίσατε από το Graceland του Paul Simon και από τις πιο ακουστικές στιγμές του κολοσσού Manu Dibango και τέλος λούστε για γεύση την αύρα της μεγάλης Nina Simone. Θεματικά οι σχέσεις μεταξύ της αφροαμερικάνικης κοινότητας κυριαρχούν και η καταγραφή τους έχει ενδιαφέρον αλλά υπάρχει χώρος και για τον «συνηθισμένο» ακροατή που μπορεί να ταυτιστεί με στίχους για περασμένους εραστές, They Are Like Ghosts ή με τον ύμνο για την αγάπη, Holy Room. Τα εύσημα πρέπει να δοθούν και στον παραγωγό και μπασίστα Keith Witty, που εκτός από την δουλειά του πίσω από την κονσόλα μαζί με την ερμηνεύτρια, σκαρφίστηκε και μερικά εθιστικά υπνωτιστικά ηλεκτρονικά μπιτ που διακριτικά σε ταξιδεύουν αλλού. Αν σας έχει ξεφύγει ο δίσκος όταν κυκλοφόρησε, όπως και σε ‘μένα, μη χάσετε με την πρώτη ευκαιρία να βουτήξετε στα ψηφιακά αυλάκια του, θα σας ανταμείψει πλουσιοπάροχα.
Ακούστε τα: Holy Room, The Gentry (feat. Aloe Blacc), Like Dakar, Alien, They Are Like Ghosts, Black Enough, Let Me
Holy Room
The Gentry (feat. Aloe Blacc)
Jackie Greene – The Modern Lives Vol. 1 EP
Ένας κυριολεκτικά σπιτικός δίσκος, μια που ηχογραφήθηκε στο στούντιο που διατηρεί στο υπόγειο του σπιτιού του, στο Μπρούκλιν. Η καλλιτεχνική ελευθερία που του έδωσε η νέα του εταιρεία φαίνεται να αποδίδει γευστικότατους καρπούς καθώς αναμένουμε την πλήρη επιστροφή του μετά τον δίσκο του, Back To Birth του 2015. Μπλουζ και southrern rock έστω και για μόλις 25 λεπτά κάνουν το σώμα να δονείται σε αυτή την κυκλοφορία από τον Οκτώβριου του 2017. Όσο για τα θέματα που θίγει, η νέα του πόλη τον έχει εμπνεύσει για τη θεματολογία του. Το Rolling Stone στη σειρά Young Guns, το 2014, τον είχε χαρακτηρίσει ως τον πιο αξιοσημείωτο θρύλο της επόμενης γενιάς για τις εξάχορδες κάτι που ίσως επιβεβαίωνε o B.B. King αν ζούσε ή αλλά και οι εν ζωή Buddy Guy, Taj Mahal, Mark Knopfler με τους οποίους έχει συνεργαστεί επίσης. Ο επικεφαλής μουσικοκριτικός των New York Times από το 1988, Jon Pareles, καλύπτοντας το 5ο φεστιβάλ του Bonnaroo Music Festival στο Τενεσσή το 2005, θα τον χαρακτηρίσει τον τότε 25χρονο, ως τον πρίγκιπα της Americana. Αν δε φτάνουν αυτά τότε το ότι είναι μέλος των ξαναγεννημένων Black Crowes και των Trigger Hippie σας πείσει να του δώσετε το χρόνο που δικαιωματικά το αξίζει.
Ακούστε τα: Back Of My Mind, Good Advice, Alabama Queen, Tupelo
Back Of My Mind
Alabama Queen
JD McPherson - Undivided Heart and Soul
Στο περιοδικό: The Gentleman’s Magazine - 1892 - W. H. Davenport Adams, “That great poets imitate and improve, whereas small ones steal and spoil.”*
Στο βιβλίο: The Sacred Wood: Essays on Poetry and Criticism – 1920 - T. S. Eliot – «Immature poets imitate; mature poets steal;»*
Στο βιβλίο: Twentieth Century Music – 1967 - Peter Yates – κατέγραψε την δι’ ακοής μαρτυρία του «Igor Stravinsky said to me of his Three Songs by William Shakespeare, in which he epitomized his discovery of Webern’s music: “A good composer does not imitate; he steals. ”»*
Σε πρόγραμμα συναυλίας που έδωσε η Ορχήστρα των Χρωμάτων υπό την διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι το Σάββατο 30 Μαΐου 1992 στα Ιωάννινα. «Kαθώς αντιλαμβάνεσθε η «Ελληνική Αποκρηά» είναι γέννημα μιας περιθωριακής ευαισθησίας που έμελλε να σφραγίσει τον τόπο εδώ και 40 χρόνια, σε πείσμα των κρατούντων και των εμπόρων μες στην οποία υπάρχει το υπέροχο θέμα του σαξοφώνου που το έκλεψα συνειδητά για να γράψω το τραγούδι μου Το πέλαγο είναι βαθύ, πιστεύοντας όπως ο Στραβίνσκυ πως… «οι μεγάλοι κλέβουν ενώ οι μέτριοι μιμούνται»»**
Τα παραπάνω ιχνηλατούν την προέλευση μιας έκφρασης που στην Ελλάδα αποδίδεται στον μεγάλο Μάνο, λανθασμένα όπως φαίνεται άλλωστε και από τα γραπτά του ιδίου. Σε κάθε περίπτωση αυτός ήταν ο πρώτος συνειρμός που μου ήρθε ακούγοντας τον τρίτο δίσκο του 40χρονου αμερικανού McPherson. Στην νέα του δουλειά, ηχογραφημένη στον ναό του ήχου του Νασβίλ, εκεί που μεγαλούργησαν, μεταξύ άλλων Dolly Parton, Elvis, Roy Orbison και The Everly Brothers, στο Studio B της RCA, παρελαύνουν ξανά το κοκτέιλ Rockabilly, Doo-Wop, Rhythm ‘n Blues, Rock And Roll, Rock, Punk. Αυτό γίνεται όμως χέρι-χέρι με μια δικιά του νότα και με έναν αέρα φρέσκιας οπτικής. Έτσι ενώ οι καταβολές είναι έκδηλες το αποτέλεσμα δεν ακούγεται ξαναζεσταμένο αλλά ως μια προσωπική σπουδή στους ήχους που τον χαρακτηρίζουν καλλιτεχνικά. Το Style (is a losing game) για παράδειγμα είναι σαν να έρχεται από τα σιτάρια των Ray Davies ή του Paul Weller, ενώ το Bloodhound Rock καλεί στο πάρτι τον βασιλιά και τον Bo Diddley. To Hunting For Sugar θα μπορούσε να έχει κάλλιστα στα δεύτερα φωνητικά τους Flamingos, ενώ ο Marc Bolan μας κλίνει το μάτι πονηρά στο Lucky Penny. Όπως και να έχει η δυναμική του σε κρατάει καθηλωμένο κάνοντάς σε να συνειδητοποιήσεις ότι το ροκ θα αργήσει πολύ, αν όχι ουδέποτε, να βολευτεί κάτω από μια ταφόπλακα.
Ακούστε τα: On The Lips, Crying Just A Think You Do, Bloodhound Rock, Desperate Love, Lucky Penny.
On The Lips
Crying Just A Think You Do
*Από το site, quoteinvestigator https://quoteinvestigator.com/2013/03/06/artists-steal/
**Διαθέσιμο χάρη στη σελίδα στο worldpress, Σημειωματάριο,
https://fvasileiou.wordpress.com/2011/06/14/keimeno_xatzidaki/
Sven Hammond – Rapture
Παρότι το όνομα μπορεί να προδιαθέτει για τραγουδιστή, η πραγματικότητα είναι ότι αφορά μια πενταμελή μπάντα, αρχικά γνωστή στην πατρίδα της ως Sven Hammond Soul. Είναι ένα ακόμα όνομα που έρχεται από την Ολλανδία, ξεκίνησαν δισκογραφικά το 2007 και το Rapture είναι αισίως ο έκτος τους δίσκος. Τιμητική στο άλμπουμ έχει ξανά, αν και όχι όπως στα επίπεδα των πρώτων δειγμάτων γραφής τους, ο ήχος του Hammond από τον ηγέτη της μπάντας, Sven Figee, οπότε γίνεται και κατανοητό το πώς πήραν το όνομά τους. Τα φανκ περάσματα του μπασίστα Glenn Gaddum Jr., και τα αυθεντικά σόουλ φωνητικά του Ivan Peroti, συνδυάζονται ιδανικά με τέτοιο τρόπο που να υποστηρίζουν μιας ίσης αξίας με τη στούντιο δουλειά, παρουσία και επί σκηνής. Πραγματική μουσική για πραγματικούς ανθρώπους που λένε… Συμμετέχει και η κυρία Kris Berry για την οποία σας είχα προτείνει την προσωπική της δουλειά στα μέσα του περασμένου καλοκαιριού, https://www.apotis4stis5.com/news-f/25950-2017-5.
ΥΓ. Αγαπημένο μου ημερολόγιο, να μην ξεχάσω να κάνω μια ψηφιακή κασέτα με τις καλύτερες στιγμές τους για τα δέκα πρώτα χρόνια της μπάντας…
Ακούστε τα: Rapture, Caesar, Top Of The Mountain, Raven, Α Right Pickle, Choosy Lover.
Rapture
Caesar
