Νέες κυκλοφορίες, ετερόκλιτες και αγαπημένες συγχρόνως - Τι να ακούσετε

Από από τις 4 στις 5, 08-11-2017 SHARES

Από τον Θοδωρή Φαχουρίδη

Warhaus – Warhaus

Δεύτερη προσωπική δουλειά για τον Βέλγο τραγουδοποιό Maarten Devoldere μετά το We Fucked a Flame Into Being του 2016. Το έτερο ήμισυ του ροκ γκρουπ Balthazar, με τρεις δίσκους στο ενεργητικό τους, βγάζει έναν δίσκο που κοιτάει απροκάλυπτα στην μεγάλη του επιρροή τον Leonard Cohen, το φάντασμα του I’m Your Man, πλανιέται παντού, περνώντας και από τα ηχοτόπια του αγαπημένου επίσης Cave με λίγη δόση και από Tom Waits. Με μια υποβλητική μπάσα φωνή και ιδιαίτερα μελωδικός καταφέρνει να σου τραβήξει την προσοχή. Πιστός στον αγγλικό στοίχο κάνει τα πράγματα ευκολότερα από μια πιθανή ερμηνεία στα ολλανδικά της γενέτειράς του, προσεγγίζοντας έτσι ένα μεγαλύτερο κοινό. Η φίλη του και καλλιτεχνική συνεργάτιδά του, Sylvie Kreusch είναι και πάλι εδώ για να χαρίσει τα αιθέρια φωνητικά της. Αυτό που θα λατρέψετε όμως είναι τα διακριτικά πνευστά και έγχορδα του δίσκου, στρατηγικά σχεδόν τοποθετημένα και κάτι που λείπει εδώ και χρόνια από τη δισκογραφία, τη σιωπή.

Ακούστε τα: Love’s a Stranger, Everybody, Control, Mad World, Fall In Love With Me, , Well Well, Dangerous

Love’s a Stranger

Mad World

Seramic – I Got You (EP)

Κυκλοφορία της άνοιξης του 2017, αλλά αν σας πέρασε απαρατήρητη καλό είναι να δώσετε σε αυτό το EP λίγο χρόνο για την ακρόασή του. Ηλεκτροφάνκ ρυθμοί, ψυχεδελικά μονοπάτια για τις κιθάρες, γκόσπελ επιρροές και φωνητικά που παραπέμπουν στην βραχνάδα του Paul Young, που κάπως έτσι ίσως εξελισσόταν αν ακολουθούσε το δρόμο του I’m gonna tear your playhouse down και ήταν πιο ανήσυχος καλλιτεχνικά. Οι Seramic είναι το μουσικό σχήμα του 31 χρονών λονδρέζου Marcus Foster. Η προσωπική του καριέρα έχει ξεκινήσει εδώ και μια δεκαετία περίπου, όταν συνυπόγραψε ένα τραγούδι για την ταινία του 2008 Twillight, ήταν ένα από τα τραγούδια που είχε ερμηνεύσει ο πρωταγωνιστής Robert Pattinson αλλά δεν συμπεριλήφθηκε στο επίσημο σάουντρακ της αν και μπορείτε να το βρείτε σε ψηφιακή πλατφόρμα ως bonus track. Ακολούθησαν οι ψηφιακοί δρόμοι προώθησης της μουσικής του, που τον οδήγησαν στο σόου του Jimmy Fallon και στην κυκλοφορία το 2011 του ντεμπούτο του, Nameless Path στην ανεξάρτητη Communion, μια ματιά στο αμερικάνικο ροκ και στη φολκ, μια απίστευτα ολοκληρωμένη δουλειά. Αργότερα ήρθαν και δύο EP (το ακουστικό The Last House 2012 (με το εκπληκτικό I Won’t Let Love Get In The Way) και Leting Go το 2016 όπου τα πράγματα έγιναν και πάλι ηλεκτρικά, όπως στο εθιστικό ομότιτλο τραγούδι. Οι ποικιλόμορφες δηλωθέντες από τον ίδιο επιρροές του δικαιολογούν την μέχρι τώρα ηχητική του πορεία, Van Morrison, Bob Dylan, Tom Waits, μέχρι St. Vincent. Παρεμπιπτόντως θα πρόσθετα και αρκετό Neil Young. Είναι όμως ο χώρος που δίνει στις άλλες καταβολές του που έχει υποδείξει να βγουν στην επιφάνεια μέσω του παράλληλου πνευματικού του παιδιού τους Seramic που ορίζει τον καμβά της νέας του δουλειάς. Η μαύρη μουσική των D´Angelo, Prince, Otis Redding έρχεται ξανά στο προσκήνιο και σε αυτό το δεύτερο EP τους, είχε προηγηθεί το Found τον Ιούνιο του 2016. Θαρραλέα μπροστά λοιπόν η μαύρη μουσική. Εγκλιματιστείτε με το ομότιτλο αλλά βυθιστείτε στα προτεινόμενα που ακολουθούν. Ο συνδετικός κρίκος των συνειρμών που θα σας έρθουν ακούγοντας το, Greg’s Love, ειδικά μεταξύ του Weapon Of Choice του Fat Boy Slim aka Norman Cook και το Groove is in The Heart των Deee Lite, έχει λόγο και αιτία και ονομάζεται Parliament-Funkadelic – ή αλλιώς κύριος Bootsy Collins. Ένα περίεργο τραίνο ο κύριος Foster που έχω μεγάλη αγωνία που θα μας ταξιδέψει στο μέλλον. Τηρουμένων των αναλογιών, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ήταν κάποτε ένας κοντός από τη Μινεάπολι που με είχε μπερδέψει με τις επιρροές του τόσο πολύ, ίσως έτσι εξηγείτε γιατί τον αναφέρει και ο ίδιος ως μια τέτοια…

Ακούστε τα: Greg’s Love (Feat. Bootsy Collins), Same Mistakes, Trying

Trying

Greg’s Love

Pokey LaFarge – Manic Revelations

Ο 8^οςδίσκος του μόλις 34 χρονών τραγουδοποιού από το Ιλινόις. Από το 2006 που βγήκε ο πρώτος του ανεξάρτητα, σαν να έχει βαλθεί να βγάλει ψεύτρα τη μητέρα του για το παρατσούκλι του αργού που του έδωσε. Μες στην χρονιά που συμμετείχε στο φιλόδοξο πρότζεκτ του διευθυντή της εταιρείας του, third man records, του Jack White, το American epic sessions, βγάζει και το δικό του νέο άλμπουμ μαζί με την επταμελή του μπάντα. Η αμερικάνικη μουσική ιστορία που τόσο λατρεύει ο ίδιος, η κάντρι, το μπλουζ, η τζαζ, υποβόσκουν στη νέα του δουλειά αλλά στην παρέα έχει μπει και μάλιστα κυρίαρχα η μαύρη μουσική άρτι αφιχθείσα από τα ‘60ς, δίνοντας μια νότα φρεσκάδας στη δισκογραφία του. Δύο χρόνια μετά το Something in the water λοιπόν τα πράγματα γίνονται ηχητικά διαφορετικά ενώ οι ξεκάθαρες μελωδικές γραμμές δεν έχουν εγκαταλειφτεί κάνοντας το άκουσμα ενός άλμπουμ του ξανά ευχάριστο. Ο δίσκος που ηχογραφήθηκε στην πόλη του, το Σαιντ Λούις, στιχουργικά αποπνέει μια θετικότητα ακόμη και όταν αναφέρεται σε δυσάρεστα για τον κοινό νου θέματα, σε αστικές ταραχές, σε χειριστικές σχέσεις, σε «ανθρωποφάγες» πόλεις, στη χαμηλή αυτοεκτίμηση, τόσο που ώρες-ώρες νομίζω ότι είναι φανατικός του Woody Allen. Μάλλον το μυστικό κρύβεται στους στίχους του Silent Movie, «…Growing up is a scam / The truth is a lie / Better off staying a child / Till the day you die…» και κάπως έτσι να τοποθετείται και στη ζωή. Νόμιζα ότι η μουσική του ήταν το σημείο που θα με τραβούσε περισσότερο μετά τις πρώτες δύο ακροάσεις, αλλά έκανα λάθος είναι οι στίχοι που ορίζουν ένα δίσκο βάλσαμο για τη σημερινή Koyaanisqatsi…

Ακούστε τα: Mother Nature, Must Be A Reason, Riot In The Streets, Silent Movie, I Will Never Change

Must Be A Reason

Riot In The Streets

Mariam The Believer – Love Everything

Η σουηδέζα Mariam Wallentin είναι 35 Ιουλίων και ακολουθεί ένα ενδιαφέρον καλλιτεχνικό δρόμο μακριά από τις σειρήνες του mainstream για πάνω από 10 χρόνια τώρα. Σε ένα συνδυασμό Patti Smith, Tori Amos και Kate Bush, κυκλοφορεί τον νέο της δίσκο μετά το ντεμπούτο της για το συγκεκριμένο μουσικό σχήμα, του 2013, το Blood Donation. Για ένα τέτοιο ανήσυχο πνεύμα όπως η κυρία Mariam, δεν μπορούσε να είναι η φετινή της μουσική επίσκεψη ένα ξαναζεσταμένο φαγητό. Ο τραχύς ήχος του BD, οι ροκ αποχρώσεις αλλά και η πιο avant garde προσέγγιση των συνθέσεων, έχουν διαφοροποιηθεί. Το μενού επιφυλάσσει τώρα ηλεκτρονικούς ήχους, σε συνδυασμό με μια πιο ποπ αισθητική όσο ν’ αφορά τη φόρμα, χτίζοντας μια ξεχωριστή δουλειά, που δηλώνει κατάφορα την ανάγκη της καλλιτεχνικής εξέλιξης, έως και στις παρυφές της μαύρης μουσικής κινείται με το Bullies. Εξέλιξης και όχι αναγέννησης αφού οι τζαζ επιρροές παραμένουν και οι κιθάρες ενίοτε κάνουν υπόκωφα περάσματα ενώ ο αντικομφορμισμός δεν εγκαταλείπεται πλήρως (όπως στο Treasures). Πρόκειται για την περίπτωση μιας ενδιαφέρουσας πολυσχιδής προσωπικότητας, με είκοσι δίσκους στο ενεργητικό της, συμπεριλαμβανομένων των συνεργασιών της, και με συμμετοχή και σε κινηματογραφικές δουλειές. Στη χώρα της είναι γνωστή για τη δουλειά της με τον σύζυγο της Andreas Werliin στο σχήμα Wildbirds & Peacedrums με τους οποίους έχει κυκλοφορήσει τέσσερις δίσκους. Εδώ θα βρείτε και τον προάγγελο του LE, το Crust, που κυκλοφόρησε ένα χρόνο πριν και ήταν και μια καλή συγκεντρωτική ματιά στο τι ετοίμαζε να βγάλει. Κυκλοφορεί στην νεοσύστατη προσωπική της εταιρεία, Repeat Until Death.

Ακούστε τα: Bodylife, Total, Crust, Eternity, Darkening, Opening

Bodylife

Total

Andrew Hung – Realisationship

Το 2016 ο συνιδρυτής του συγκροτήματος από το Bristol, Fuck Bottons, το άλλο ήμισυ ο Benjamin John Power, έγραψε την κινηματογραφική μουσική για την ταινία The Greasy Strangler. Το όλο project το είχα βρει απογοητευτικό αφού έμοιαζε περισσότερο με ξεχασμένο σάουντρακ των λεγόμενων mame παιχνιδιών. Πόσο άλλωστε lofi chipmunks μπορεί να ακούσει κάποιος... Ήταν μια ακόμη άσχημη στιγμή στην αφόρητη στα αυτιά μου τουλάχιστον δισκογραφία του βρετανικού ντουέτου, παρόλο το υψηλό βάθρο που τους έχει τοποθετήσει o αγγλικός μουσικός τύπος. H εξέλιξη όμως, στην πρώτη του προσωπική ολοκληρωμένη δουλειά, είναι άκρως εντυπωσιακή. Αγκαλιάζοντας την ποπ φόρμα μας δίνει μια χούφτα από ενδιαφέροντες ηλεκτρονικές στιγμές με την αύρα των Sex Pistols και των Joy Division να μας κλείνει το μάτι. Ωσάν άλλος Moby επιδεικνύει σχεδόν την ικανότητά του να αγγίξει ακροατές πέρα από τη δεξαμενή των Aphex Twin. Εκείνο που κάνει τη δουλειά να σε εξιτάρει ακόμη περισσότερο είναι η εναλλαγή του σκληρού (Animal) με το τρυφερό (Whispers), η πρωτόλεια πρώτη ερμηνευτική του προσπάθεια και η πολύ καλή παραγωγή, επίσης δικό του 100% επίτευγμα. Μπορώ σχεδόν να μυρίσω το πικρόχολο μελάνι του ΝΜΕ, αλλά εδώ είναι μεσόγειος και έχουμε την πολυτέλεια όποτε θέλουμε να μην είμαστε γκρουπις αλλά αυτόνομοι ακροατές…

Ακούστε τα: Say What You Want, No I Won’t, Private Commercial, Whispers, Open Your Eyes

No I Won’t

Curtis Harding – Face Your Fear

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα εξ αρχής, πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Ο 38χρονος γεννημένος στο βορά είναι εδώ και χρόνια κάτοικος του νότου, της Ατλάντα συγκεκριμένα, μοιάζει σαν μια παλιά ψυχή που κουβαλάει τη σοφία που περιέχει η ηχητική κληρονομιά της μαύρης μουσικής των δεκαετιών ‘60 και ‘70. Επενδύει στην υστεροφημία του ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες φωνές της γενιάς του, συνεργάζεται με τον Danger Mouse (γνωριμία ως αποτέλεσμα της ανάμιξης του με τους συντοπίτες του Outkast και CeeLo Green) και τον Sam Cohen και εξελίσσεται παραπέρα από το προπέρσινο πιο ροκ ντεμπούτο του, Soul Power. Οι παραδοσιακές φανκ / σόουλ ενορχηστρώσεις του ήχου των Hayes, Gaye συναντούν τους Wonder, Mayfield, η southern soul της Stax και οι αντίστοιχοι Funk Brothers του Ντιτρόιτ, παρεμπίπτοντος θαυμαστής του εμβληματικού James Jamerson, οι Booker T. & the MGs, τιμούνται δέοντος, με όλο το μπλουζ, την κάντρι και την γκόσπελ που συμπεριλάμβανε ως μαγικά συστατικά. Άλλωστε με μια μητέρα τραγουδίστρια της γκόσπελ η μοίρα φρόντισε να πέσει μέσα στη μαρμίτα μικρός. Ευτυχώς που τα παιδικά του όνειρα για να γίνει ωκεανογράφος ή επαγγελματίας μπασκετμπολίστας απέτυχαν παταγωδώς. Ο ήχος της σόουλ δεν γερνάει ποτέ, δηλώνει σε μια συνέντευξή του, δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, και ο Kiwanuka επίσης…