Από τον Γιάννη Πετρίδη
Ήταν ένα από τα πιο ωραία Σάββατα που πέρασα τον τελευταίο καιρό, στην κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Μια πραγματικά ανατρεπτική παράσταση στις Βάκχες του Ευριπίδη από τον σκηνοθέτη 'Αρη Μπινιάρη, και ένα καταπληκτικό καστ με επικεφαλής την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και τον Χρήστο Λούλη.
Θέλω να σταθώ στην εξαιρετική πρωτότυπη μουσική των Bίκτωρα Κουλουμπή και Πάνου Σαρδέλη, τυχεροί όσοι θα το δουν στις λίγες παραστάσεις που απομένουν.
'https://www.youtube.com/watch?v=Cf0aGsT8KSg
Το δελτίο τύπου
Όταν η ροκ μουσική ηλεκτρίζει τον ποιητικό λόγο του Ευριπίδη, όταν η πανκ βάζει στην πρίζα το μύθο των Βακχών, τότε ο μέγας θεός Διόνυσος τραγουδάει. Ο Άρης Μπινιάρης εμφανίζεται για πρώτη φορά στη σκηνή της Στέγης, προσεγγίζοντας τη σύγκρουση μεταξύ του θεού Διονύσου και του βασιλιά Πενθέα σαν έναν οργισμένο ύμνο πάνω στο διχασμό της ανθρώπινης ψυχής, τη λογική και το ένστικτο.
Στις Βάκχες (407 π.Χ.), ο Ευριπίδης εξιστορεί την κάθοδο του Διονύσου στη Θήβα, προκειμένου να επιβάλει τη λατρεία του, τη βακχεία. Ο βασιλιάς Πενθέας αρνείται να την αποδεχτεί. Ο Διόνυσος τον εκδικείται. Εμβάλλει μανία στις γυναίκες της Θήβας και ο Πενθέας βρίσκει φρικτό θάνατο: κατασπαράσσεται από την ίδια τη μητέρα του, Αγαύη.
«Δεν βρίσκεστε απλώς σε ένα θέατρο», τονίζει ο Άρης Μπινιάρης. «Βρίσκεστε στον οίκο ενός θεού. Διότι ο Διόνυσος είναι ο θεός του θεάτρου. Ο θεός αυτός υβρίστηκε. Ο θεός εκδικήθηκε τους υβριστές του». Αυτή την ιστορία θα δείτε: έναν ροκ ύμνο προς τον Διόνυσο, τραγουδισμένο από τους μύστες του θεάτρου, τους ηθοποιούς και μια παράσταση-ηλεκτρισμένη τελετουργία, η οποία μας αφηγείται, όπως ποτέ ξανά, τα πάθη του Πενθέα, του άπιστου βασιλιά:
Του θεομάχου βασιλιά τον φόνο ας τραγουδάμε
Του θεομάχου βασιλιά τον φόνο ας χορεύουμε
Μην πάθουμε ό,τι έπαθε
Λάτρης της συγκεκριμένης φόρμας, όπου το θέατρο συνομιλεί με τη μουσική, και αφοσιωμένος μελετητής του αρχαίου δράματος, ο σκηνοθέτης συνδέει την ανατρεπτική δυναμική της ροκ με τη ρηξιγενή τραγωδία των Βακχών, σε μια παράσταση που στοχεύει να ερεθίσει παράφορα όλες τις αισθήσεις.
Με σημείο εκκίνησης την ψυχεδελική ανάγνωση στο Θείο Τραγί του Γιάννη Σκαρίμπα και με αποκορύφωμα την παρθενική του εμφάνιση στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου πάνω στους Πέρσες του Αισχύλου, τα τελευταία χρόνια ο Άρης Μπινιάρης κινείται συνειδητά σε δραματουργικές περιοχές του θεάτρου που δοκιμάζουν να αναδείξουν ζητήματα προσωπικής ελευθερίας, κοινωνικού δογματισμού και ιστορικής μνήμης.
Δράττοντας μια χρονική συγκυρία όπου η ελληνική κοινωνία μοιάζει ανήμπορη να επιχειρήσει το βήμα προς τη νέα εποχή, ο Μπινιάρης καταφεύγει σε ένα έργο που εισηγείται ακριβώς αυτό: «Ο Πενθέας διαλύεται εξαιτίας της ορκισμένης εμμονής στις αντιστάσεις του. Από την άλλη, η διονυσιακή δυναμική, η ζωογόνος και ζωοφόρος ορμή της φύσης των πραγμάτων θα διεκδικεί πάντα το χώρο της. Το πώς εμείς, σαν κοινωνία, θα επιλέξουμε να συσχετιστούμε ή όχι με αυτήν θα κρίνει την τελική συνοχή ή τον αναπόφευκτο σπαραγμό μας».
