Κείμενο: Κωστής Δ. Μπίτσιος
Η αλήθεια είναι ότι τα Όσκαρ διαρκούν πολύ και για αυτό κάποιες χρονιές καταντούν βαρετά. Επειδή σημασία έχει το σόου – βραβεία της Β. Αμερικής είναι εξάλλου – ακούγονται σοφές οι προτάσεις για τη φετινή τελετή, ώστε να μην είναι αργόσυρτη. Αφού λοιπόν οι ευχαριστίες των νικητών θα περνούν ως superάκι στην οθόνη και οι βραβευμένοι θα μιλούν – υποτίθεται - μόνο 45 δευτερόλεπτα, γιατί να μην επιλέξουν να παρουσιάσουν επί σκηνής μόνο τα 3 από τα 5 υποψήφια τραγούδια; Ακούγεται λογικό. Δεν ήταν πάντα δεδομένο ότι τα τραγούδια θα ακούγονταν επί σκηνής. Ούτε πάντα παρουσιάζονταν ολόκληρα. Ούτε πάντα παρουσιάζονταν και τα πέντε.
Η φετινή επιλογή, να ακουστούν ζωντανά μόνο οι The Weeknd, Lady Gaga και Sam Smith και να μείνουν στον πάγκο οι «αντιεμπορικές» υποψηφιότητες της ταινίας «Youth» και του ντοκιμαντέρ «Racing Extinction» θύμωσε όμως τη διεμφυλική Anohni, που συνέγραψε το «Manta Ray» - ένα τραγούδι για την οικοκτονία - με τον J. Ralph για το ως άνω ντοκιμαντέρ. Η απόφαση της 44χρονης Βρετανίδας δημιουργού να μην παραστεί στη βραδιά της απονομής, αλλά και να μην την παρακολουθήσει στην τηλεόραση, στηρίχτηκε και στο ότι κατεχωρήθη ως άντρας, ενώ η ίδια δεν ονομάζεται πλέον Antony Hegarty (μέλος των Antony and the Johnsons), αλλά Anohni. Η στάση της χαρακτηρίζεται πολιτική, σε μία χρονιά μάλιστα, που το «Danish Girl» https://www.apotis4stis5.com/film-tv/filmtv/15850-kritiki-gia-to-danish-girl διεκδικεί 6 αγαλματίδια. Ϋπενθυμίζεται ότι η δις υποψήφια για Όσκαρ, επίσης Βρετανίδα, συνθέτις Angela Morley (1924-2009), που το 1975 έντυσε μουσικά το «The Little Prince» και το 1978 το «The Slipper and the Rose: The Story of Cinderella», ως το 1972 ονομαζόταν Wally Stott, αφού μετά υπεβλήθη σε επέμβαση διόρθωσης φύλου. Και αν στην Ελλάδα δεν κάνει εντύπωση να μην μπορούν τα media να καταπιούν μια ειλικρινή δήλωση ενός διασήμου για το σεξουαλικό του παρελθόν https://thecurlysue.com/2016/02/25/proino-ant1-liagkas-skorda-apostolos-gkletsos-gay/, φανταστείτε πόσο οπισθοδρομικό φαντάζει για έναν καλλιτεχνικό θεσμό των ΗΠΑ εν έτει 2016 να μην αποδέχεται εξαρχής το σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του.
Από την άλλη δεν μπορείς να αγνοήσεις την πραγματικότητα: για το που θα πάνε τα βραβεία της Ακαδημίας ψηφίζουν ως επί το πλείστον μεσήλικες και άνω, λευκοί, στρέιτ άντρες (https://thesocietypages.org/socimages/2012/02/22/who-are-the-oscars-voters/), γεγονός που υπογράμμισε και ο - ανοιχτά gay - Sir Ian McKellen με φετινές δηλώσεις του, οπότε η μη αντιπροσώπευση μειονοτήτων φαντάζει αναμενόμενο γεγονός, που πια δεν μπορούν να αντέξουν οι καλλιτέχνες, μαύροι ψηφοφόροι του Obama. Καιρός είναι να ξεσηκωθούν και οι λοιπές ομάδες, που θεωρούν ότι δεν αντιπροσωπεύονται κατά το δοκούν από τις επιλογές της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η ίδια η Anohni δήλωσε μετά τον αποκλεισμό της από το σόου, ότι αισθάνεται ότι η απόφασή της είναι η ελάχιστη κίνηση διάσωσης της αξιοπρέπειάς της. Η δράση της είναι ακτιβιστική, καθώς ο αποκλεισμός της από το σόου δε βοηθά την ορατότητα των μειονοτήτων, ενώ χαρακτηρίζεται και ως μια χαμένη ευκαιρία κατανόησης και αποδοχής. Αν ζούσαμε σε έναν τέλειο κόσμο θα έπρεπε οι λοιποί τρεις υποψήφιοι (ήτοι ένας μαύρος, ένα gay icon και ένας ανοιχτά gay) να απαιτήσουν την ίδια αντιμετώπιση και για τους συναδέλφους τους. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Frank Sinatra ήταν αυτός, που επέβαλε τη μαύρη Aretha Franklin ως ερμηνεύτρια υποψήφιου τραγουδιού του παρελθόντος (ερμήνευσε το «Funny Girl» το 1969). Αλλά όπως λέει και η ίδια η Anohni, είναι δύσκολο στη σύγχρονη Αμερική να υπερασπιστείς τη διαφορετικότητα.
